Libertad

Neden...|20.Bölüm

2. Hafta sonra

iki koca hafta dört koca duvar ve bir pencere. Bir sürü kafamda dolanan sorular bitmek bilmiyordu . Hastaneyeden döndüğümden beri hiç ben , ben olmadım . O eski gülen , enerji dolu olan ben yoktum artık . Artık o Türkiye'deki mutsuz ailesinin baskısı ile yaşayan eski Yağmur gibi olmuştum . Ama bu sefer ne bir annem nede bir babam beni rahatsız eden yada üzen . Beni bu üzüntüye sokan ve asla çıkartamıcak olan Özgür'dü.....

Onu ilk tanıştığımızdan beri Özgürlüğümü bulduğumu sanmıştım fakat her şeyi çok yanlış sanmışım . Yanıldım . O Özgür denen herif yalancının tekiymiş aylardır bana yalan söyleyen bir pislikmiş ve ben bunu hiç anlamamışım . Kafamın ta ortasına sıçıyım beyinsiz Yağmur...

Camdan aşağıdaki yürüyen insanlar ve uçan kuşları seyretmeyi bırakıp açılan kapıya doğru yöneldim gelen kişi Zehra'ydı.

"Valizim hazır , bende hazırım az önce Burak aradı oda yolla çıkmış birazdan burda olurmuş," diyerek yatağıma oturdu . Bir sessizlik ardından Zehra bana acıyarak bakıp.

"Gitmekle kararlı mısın ? Yağmur , ona bir şans verip konuşmayı denesen !" Dediğinde sinirim tepeme vardığını hiss ettim fakat kendimi tutarak dudağımı diğer dudağıma bastırdım. Ardından ,

"Zehra .... Ne kadar kötü olduğumu gördün . Tam 2 hafta yatakta öylece yatım çıkamadım , gönül el vermedi. Onu görmek , duymak istemedim ve bunu en çok sen biliyorsun iki hafta senle beraber kaldık halimi gördün ve şu an bana bunu sorman normal değil Zehra ." Dedim tek nefeste tam söylemek istediğim kelimeler değildi fakat bir şekilde onu susturmaya başardım.

"Tamam hazırsan çıkalım biz " dedi üzgün olduğunu gizlerken .

"Hazırım " diyerek yanımda duran valizlerimi elimle çekmeye başladım . Kapıya vardığımda kapıyı Zehra açıp ilk çıktı . Zehra ayakkabısına tam eğilicekken kapının yanına kafasını çevirip.

"Özgo... ay Özgür " dediğindi duyduğumda kalbimin durduğunu hissettim korktum saçma bir şekilde . Ve sadece donup kaldım .

Özgürden bir ses geldiğinde kalbim hızla bir daha atmaya devam etti " Sende mi Zero ?" Zehra'nın ona eskinde gibi Özgo demediğine üzüldü heralde , üzülsün gebersin .....
Ama sesi çok yorgun geliyordu daha kapından birilmediğimden varlığımdan haberi yoktu.
Sesi gerçekten çok kısık ve ağlamaktan boğazı şişmiş gibiydi ...daha onu görmedim ama gözünün altındaki morlukları hayal ettim .

Zehra bir daha Özgüre bakıp "üzgünüm.." diyip ayakkabısına giymeye başladı , arkasından ben girdim , Beni gören Özgür yerden ayağa kalkıp pantolonundaki tozlarını silkeledi .

"Sakar Kız ..... ya Yağmur ..." dedi ve ve sustu ben ise ona bakmadan ayakkabısını giyen Zehraya baktım . Ardından konuşmaya devam etti.

"Uzun zamandır görmedim seni , iyisin yani iyileşmesin . Buna sevindim . Eee n-nereye ?"dedi titreyen sesi ile ben ise hala ona bakmadım ne giydiğini bile görmedim hemen arkamı dönüp kapının arkasında duran valizi çektim ve kapıyı kapatım . Sonra ona doğru yönelip elimdeki evin anahtarını kaldırdım .

"Bu senin satın aldığın evin anahtarı ...(elimi kapıya işaret ederek) buda senin evinin anahtarı . " diyerek ona uzatım ama almadığını fark ettiğimde elini son kez tutup açtım .

Parmaklarını sıkıca sıkmıştı açılmıyorlardı ama bir şekilde açtım ve avucuna bıraktım elimdeki anahtarı . Arkama döndüğümde Zehra giyinmiş bana bakıyordu . İlerleyip ayakkabımı giydim . Özgür ise şok ile beraber bizi izliyordu . Şokunu bir yere bırakıp ,