Uni
"ကိုကိုကလည်းးး
ပစ်ထားတာကြာနေပြီလေ
တခါတလေအလိုလိုက်သင့်တယ်မလား
ကိုကိုထက်အငယ်လေ
ထယ်လေးရဲ့ညီလေးကိုလည်းကြည့်ပါအုံး
သနားပါတယ်.."
"ဘာ..ဘာကိုသနားနေတာ"
နားကြားလွဲများသလားလို့ပင်ထင်ရသည်။
သူရဲ့ဟိုဟာကြီးကိုမသနားဘူးလားတဲ့။
"ကိုကို.....
လုပ်ပါနော်"
သနားကမားလေးလုပ်ပြနေတာကြောင့်
လက်ခံလိုက်ဖို့စဥ်းစားခဲ့သည်။
"ကိုကိုကမလုပ်ဖူးလို့ပြောလို့လား
ထယ်လေးစိတ်ကြိုက်..."
"ဟုတ်..ကိုကို"
.....
........
..
"ဖြည်းဖြည်းး
ထယ်လေး"
အစတုန်းကတော့သူရောကိုယ်ရောသာယာမှုကိုယ်စီနဲ့မို့ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့်
ကြာလာတော့ထိုနေရာဟာပွတ်တိုက်မှုများတာကြောင့်နာလာလေသည်။
"မြန်မြန်ပြီးတော့
ဟင့်~~ကိုကိုအိမ်ပြန်ရမယ်လေ"
"ကိုကိုကလည်း..
တိုးတိုး..ကြားသွားအုံးမယ်
ထယ်လေးမှမပြီးချင်သေးတာ"
"ငါနာလာပြီ~~"
"ကိုကို
ကြိုက်လားဟင့်"
"ဟင့်အင်းး
မကြိုက်ချင်တော့ဘူး
အ့~~"
"ကိုကိုမကြိုက်လည်းကျနော်ကြိုက်တယ်ဗျာ.."
"ငါခါးနာနေပြီ."
ခြေ ေထာက် ကိုပုခုံးပေါ်တင်ပြီး
ဖိချမိသွားချိန်...
"ကင်ထယ်ယောင်း~~
အီးဟီး~~
ငါ့ခါးကျိုးပြီလားမသိဘူး"
"မကျိုးပါဘူးကိုကိုရဲ့
အကြောဖြေပေးတယ်လိုဘဲမှတ်ထားလိုက်
နေမထွက်သေးပါဘူး
နေထွက်ချိန်ပါတူတူကြည့်သွား"
"တော်တော့လို့~~"
ကိုကို.လို့ခေါ်သံအောက်
မျက်နှာလေးညှိးကျသွားတာမို့သနားပြီး
ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရာမှခါးကျိုးတော့ မည့်ဖြစ်ချင်း..
အလိုလိုက်မိတာမှားပါပြီ။
ဒန်းကလည်းတကျွီကျွီနဲ့.
ခပ်တိုးတိုးညီးသံနဲ့ငိုသံတွေကြားမှာ
ကြိုးစားနေသောကင်ထယ်ယောင်းဟာ
ချွေးတွေပင်ကျနေလေခဲ့သည်။
