𝗙𝗼𝗿𝗴𝗼𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗗𝗶𝗮𝗿𝘆 // 忘れられた日記

Babam gibi.

Yalnız başıma- Skapova.

Meloş ✄

Güneşli bahçe, uzaktaki beyaz saçlı kadın.
Ve çilek bahçesinde beyaz elbiyse duran bedenim.
Bunları neden görüyordum?

Silmek zor muydu?
Ben unutmak arkamda bırakmak istiyordum.
Ölenleri, silenleri beni istemeyenleri.
Katsukinin sıcak bedenini hissediyordum.
Beni sarıyor bırakmıyordu...

Neden ben kendimi bırakmıyordum?
Sevgili anneme baktım.
Koşarak çilek bahçelerini ezip geçtim. Anneme bağırdım..

"BENİM SUÇUM DEĞİL! BEN BÖYLE OLMAK İSTEMEDİM!"

Annem, arkasına döndü.
Bana yine arkasını döndü.
İlerlemek istemedim. Kırılmak istemedim. Ama koştum öleceğimi bilene dek, acıyarak ağladığımı bilerek.

"Abim senin yüzünden benden nefret ediyor! Asıl ruhsuz sensin! Sensin!"

"Güçsüz kadın!"

"Kızın acıyor çekiyor ama sen hep abime baktın! Babam beni senin gölgende soldurdu!"

"Hiç mi acımadın!? Sen doğurmadın mı! Ben mi istedim!"

"Ben mi istedim böyle olmayı! Anne bana arkanı dönme!"

Daha da koştum, öleceğimi bile bile.
Annem uzaklaşıyor. Mutsuz yüzüyle ilerliyordu. Korkuyla titredim. Tüm gücümle bağırdım.
Bir aile tablosu vardı ve orada tek aile olan abimle annemdi.
Ben, biz? Ruhsuzduk.

"SHOUTO!"

Korkuyla sıçradım. Sıcak kocaman beden beni sarıp kendine bastırdı. Endişeli şekilde titrek nefesler alıp veriyor nerede olduğumu kavramaya çalışıyordum.

"Ben buradayım..bana bağır."

"Senin suçun yok ki.."

Çenemi yavaşça tutup kendine çevirdi.
Öptü dudaklarımdan. Öldü belki kuruyan dudaklarım. Belki yaşadı senin dudakların...

"Benim suçum olduğundan değil. Bana içini dökmeni, seninle bir bütün olmak istiyorum güzelim."

Gözlerim dolu bir şekilde bakıyor, imkansızmış gibi yakutlarına bakıyordum.

"Beni sever misin ki? Beni dinler misin? Beni öpebilir misin Katsuki?"

Bir eliyle belimi sardı. Diğer eliyle yanağıma dokunup okşar.

"Hayatımda 1 haftadır yer alıyorsun Shouto ama inan bana kuruyan kalbe can oldun."

Yakut ✈

Dediğim laftan sonra çocuk gibi gözleri dolup heyecanlı gülmeye çalıştı. İçim gidiyordu.
Kimse bu kız çocuğuna sen güzelsin dememişti.

Sol gözünü okşayıp dudaklarımı hafifden oraya bastırdım. Gözleri kapanırken, ıslak kirpikleri tenime değiyor, onu üzen kişileri öldürmek istiyordum.
Pembe çiçek olmak istemişti bu kız çocuğu ama ellerinden o kadar almışlarki, rengi solmuş, yonulmuş...

"Katsuki...b-beni lütfen sever misin?"

Dediği laf ile durdum. Renkli gözlerine baka kaldım. Bana bir arzuyla ama bir o kadar gerçekçi şekilde bana bakıyor nefesi kesiliyordu.
Yavaşça elini, elime doladı.
Siyah damlaları, beyazlarıma damladı.

Kırıldı kadeh bardakları, kimse toplamadı. İkiside kırıldı çünkü.
Renkli mavi-gri gözleri, yakutlarımı yiyip bitiriyordu.
Bana bakan güzel kız çocuğuna gülümsedim.
Yavaşça başımı uzatıp anlına bir öpücük kondurdum..
Benimle aynanda nefes verdi...

"Seni seveceğim Shouto..."

"Unutmazsın değil mi.. beni?"

Masum edayla sorup kucağıma yaslandı.

"Seni unutmak mümkün değil."

Kıkırdadı. O güzel sesine hasret kaldığım. İki renkli saçlarını okşadım.
Eski günlerimdende fazla acı çekiyordum.
Ben küçük kızıma ağlıyordum.
Sevilmeyen, ruhsuz denilen,
Kızıma.
Küçük kızıma.

Shouto göğsüme yatmış uyuyor güzel beyaz yüzünü okşuyor, onu yalnız bırakmıyordum..

Ben beyazdım. Umursamazdım. Kirlenmeyi asla sevmem.
Kaderimin kırıldığı nokta, onu gördüğüm noktaydı..

Beyazlarım durdu.
Kadeh kırıldı ve ben toparladım.
Susturuldu dumanlar,
Onun acıları saçıldı meydana.
Ben vardım, o vardı.
Bir oğlan vardı.
Birde küçük kız vardı.

Asla bilemezdim tokatla buraya geleceğimizi, annem hep derdi.
"Sevmek öyle basit olsaydı, kimse mutlu olmazdı."
Ne kadar kavuşmak istesekde, maalesef doğruydu.
Basit değildik. Shouto değildi,
O sadece sevilmek, birinin koynuna girmek istiyordu.
Girecek ev bir sıcaklık ona vermemişlerdi.

Bir şey olmazsa ona ben sahip çıkmak istiyordum. Babam gibi. Belki o aşık olup anneme baktı. Ben aşık olmadan da bu küçük kızı sevmek istedim.
İhtiyacı tek şey bir arkadaş, bir yoldaştı.
Yavaşça yatağa bıraktım üstünü örtüp yanında durdum.

İyi uykular sevgili küçük kız.
Benim kızım.