𝗙𝗼𝗿𝗴𝗼𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗗𝗶𝗮𝗿𝘆 // 忘れられた日記

Küçük kızım.

Bana düşlerimi geri ver..

Meloş ✾

Hiçbir zaman aşk istemediğimi, acınası olduğunu söylemiştim.
Bir zamanlar. Bir günler.
Şimdi ise o hisleri tadıyor, kavruluyor o laflarımı birbir çiğniyordum.
Aşık olmak, bu hisleri yaşamak için tekrar yaşıyor tekrar not alıyordum.

Elime aldığım her gitar notaları çalıyor o seslendiriyor hayatıma ışık tutuyordu.
Ben siyah, o beyazdı.
Bir şey olmamış gibi kahvaltı hazırladım ve yedik beraber, dışımız susuyor, içimiz kavruluyordu.
Salonda oturuyordum, Katsuki bulaşıkları, bulaşık makinesine yerleştiriyordu.

Kalkıp televizyonun yanında duran fotoğraf makinesini aldım. Heyecanlıydım ama ellerimin titrediğini hissediyordum. Anıları silemezsiniz. Silemezler.
Arkamdan ayak sesleri geldiğini hissettiğimde hızla dönüp, fotoğraf makinesini açtığım an çektim.
Katsuki ani hareketimle durup sırıttı.

Siyah ekrandan sonra yavaşça kuçu kağıt parçası çıkmıştı. Yavaşça elime alıp salladım. Ve güzel bakışlı beyazım
belirlendi.

"Güzel çıkmış mıyım?"

"Çok.."

Üzerime eğilip fotoğraf makinesini elimden bir çırpıda alıp beni çekmeyi nasıl başardığını şokumdan sonra size anlatacaktacağım...
Katsuki fotoğraf makinesine bakıyor, gözlerinde görmediğim duygularla izliyordu. Hafif heyecanlanıp ona doğru yaklaştım.

"Okula gidelim, sonra bir kafeye gideriz?"

"Neden okul?"

"Bilmem."

Aslında okula gitmem gerekiyordu. Kirishima ve Kaminari sevgili olamk üzereydiler ve hediye almam gerekiyordu. Ne kadar iyi arkadaştım.

"Hediye alalım!"

"Kimin için?"

"yakın arkadaşım."

"Kız?"

"Yok. Erkek."

"Benle kız şakaları yapma Shouto."

Kıkırdadım. Gözleri dudaklarıma takılırken kolundan tutup onu çekmemle yukarıya çıktık.
Malum burada benim için uygun kıyafetler olmadığı için Katsukiye en küçük olan üstlerini giydim.
Her türlü büyük gelsede olmuştu.
Zaman sonra evden çıkıp okula doğru yol aldık.

Unutmaman için ne pahasına yapmalıyım?

"Meloş! Aaa- bu kim?"

"Katsuki."

Katsuki bana bakış atıp geri önüne döndü. Kirishima ile tanışmaya başladı.
Aklıma gelenle arkamdan hediyeyi çıkarıp çift kumrulara uzattım.

"Tebrik ederim!"

"waaa! Seni yaramaz. Bu bizim için mi?"

"Evet, öyle."

"Teşekkürler Shoto-san"

Kirishima gülümseyip, Kaminarinin belini sardığında ikiside hediyeyi odaklandılar.
Katsuki beni kendine çevirip yakut gözleri ile bir bakış attı.

"Katsuki derken?"

"Eh ismin?"

"Biz neyiz Shouto?"