Patronunun söylediğiyle duran it önümden çekildiğinde gözlerimi ona dikerek gülmeye başladım, bir süre sonra gülmem kahkahaya dönüştüğünde kimse bir şey demeden kendi kendime sakinleşmiştim.
" Kardeşim nerde Savaş? Seni öldürmek istemiyorum ama beni çok zorluyorsun."
" Bilmiyorum dedim ya sikik! Ona bir şey yapmış olsam saklar mıydım sence? Hayır, beni kendinizle karıştırmayın.."
Bağlı ellerime rağmen çırpınmaya başladığımda sandalye sallanmıştı, bizim konuşmamızı bölen şey ise içeri dalan silahlı adamlardı. Patron olduğu elli kilometre öteden belli olan adam bunlara silah çektiğinde karşı karşıya kalmıştılar.
Adamlar iki kolundan tutup kaldırdığında herkes arkasını dönmüştü ki bağırmamla şu patron olan Yağız durmuştu.
" Ya size zahmet iplerimi bi çözseniz?!"
Adamlarına işaret yaptığında herkes dışarı çıkmıştı, sadece o kalmışken yanıma gelip ellerimi çözdü ve kalkmama izin vermeden omzumdan bastırarak geri oturttu.
