Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Cemre)
İyi okumalar canlar...
☂️
Savaş'tan
Kapı açıldığında annemin boynuma atladığını hissederek sendelemiştim, onun bu sevincine gülerken kollarımı ona sarmıştım.
" Oğlum benim, hoşgeldin evine."
" Hoşbuldum annem."
Babamın söylenmeleri ile üstümden çekildiğinde bu sefer de babam bana sarılmıştı.
" Özlettin kendini be oğlum!"
" Ben de sizi çok özledim baba."
İçeri geçtiğimizde annem dibimden ayrılmamıştı, beni ne kadar sevdiklerini biliyor ve iliklerime kadar hissediyordum ama onların yanında her zaman mutlu gözükmeliydim. Bu ise bir yerden sonra çok yoruyordu beni.
Uzun sohbetlerimizin ardından annemin benim için hazırlattığı masaya geçmiştik, babam baş köşeye otururken annem ve ben de iki yanına oturmuştuk. Babam konuştu.
" Ee evlat, sevgilin falan yok mu?"
" Oğuz! Sıkıştırmasana çocuğu."
" Ne var Sevda'm, merak ettim işte."
Yüzüm düşerken boğazımı temizleyip konuştum.
" Cemre ye sözüm var, hiçbir zaman sevgilim olmayacak. Bir daha sormazsanız sevinirim."
Onların bakışları korku ve üzüntüye dönerken zoraki bir şekilde güldüm.
" Tabii bu işin bahanesi, ben daha çok günlük yaşamayı seviyorum."
Yalan.. aklımda üç tane meteor gibi adam varken ciddi ilişkiye hiçte uzak değildim ama sözüm vardı. Ve bunları annemler bilse çok fazla üzülürdü, mecburdum bu yalanlara...
