S.A.B Yıldız Çiçeği [Harry J. Potter]

19-Tek soru, Tek cevap

Oylarınızı ve satır arası yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalaaarrr.

Bölüm yayımlanma tarihi

21.06.2024

Harry, Siena ve Hermione'nin asaları ellerinden fırlamıştı. Black onları yakaladı.

Harry ve Hermione ne yapacaklarını düşünürken Siena öylece kalakalmıştı. Karşısındaki adama bakarken adeta bir öfke ateşi doğuyordu içinde.

Aklında bir kaç anısı geçmeye başladı...

"Katil, katil, katil." diyerek küçük kızın etrafında dönüyordu çocuklar. Bir tane oğlan onu işaret etti.

"Onun amcası bir katilmiş bir sürü muggle öldürmüş." küçük kızın gözleri dolmuştu bu şeye devam ederlerse eğer ağlayacaktı.

"B-ben katil değilim. Sadece bende sizinle oynamak istedim. Neden böyle yapıyorsunuz." dedi titreyen sesiyle küçük kız.

"Çünkü normal değilsin!" dedi kızlardan biri. "Elinden çiçek çıkarıyorsun, gözlerin renk değiştiriyor ve bir katilin yeğenisin. Seninle neden oynayalım belkide sende katilsindir. Katil, katil, katil," dedi ve tekrar küçük kızın etrafında dönmeye başladılar.

Küçük kız hızla aralarından çıkıp evine doğru ağlayarak koştu. Annesini bulmak istedi.

Ama yoktu...

Siena'nın aklı bu sefer başka anılara gitti. İlvermorny'deki ikinci yılı...

"Ağlamayı kes sen bir ucubeden başka bir şey değilsin!" diye bağırdı üst sınıf bir kız ona. Sadece ağlıyordu. Onu itip kakarlarken o sadece ağlıyordu.

"Senin okumana nasıl izin verdiler anlamıyorum. Bir amcan bir seri katil bir amcan ve bir halan ölüm yiyen senin! Böyle bir soydan gelen kızı nasıl burada tutuyorlarki? Safkan değilsin, annen aptal bir bulanık. Sahi ölmüştü değilmi ne yazık." dedi aynı kız gülerek ve onu itkeyerek bırakıp gitti...

Sonra bir anı daha geldi Siena'nın aklına. Hogwarts exspresinde ki. En korkunç anısı.

Herkes binalara ayrıldığı için Siena 1.sınıfların oldukları bir kompartımanda kalmak zorundaydı. Kompartımandaki çocuklar ondan küçük olmasına rağmen ona o kadar kötü ve sanki her an onları canice öldürebilecekmiş gibi bakıyorduki Siena sanki kendisinin küçük onların büyük olduğunu hissetmişti.

Tren birden durduğunda ortamı bir soğukluk sardı. Sanki tüm duygularını kaybetmiş gibi hissetti Siena. Kompartımanın kapısında bir gölge göründü. Kocaman bir gölge. Kapı büyük ve uzun tırnaklı bir el tarafından yavaşca açıldı.

Siena bunların ne olduğunu biliyordu. Dışarıya salındıkların da ilk geldikleri yer evleriydi.

Onlar herkesi sanki hiç bir duygusu yokmuş sadece acı ve üzüntüsü varmış gibi hissettiren canavarlardı. Onlar insanın Ruhunu sömüren Ruh emicilerdi.

Kompartıman'a girdiği an küçük çocukları es geçip direkt Siena'ya yönelmişti. Siena iyice güçsüzleşmişti. Ruh emici onun ruhunu sömürürken canının acıdığını hissederken, bu acıyı hiç bir şey yapan bir şey yaşandı.

Annesi... Onu görüyordu. Ruh Emicinin hemen arkasındaydı. Ama ona ulaşamıyordu. Ona bu kadar yakınken ona sarılamıyordu. Bedeni iyice sanki felç geçirmiş gibi olurken Siena'nın gözleri yavaşça kapanıyordu. Son gördüğü şey ise o arkadaki ışıklarla parıldayan annesine çarpan ne yaparsa yapsın engelleyemediği yeşil ışık olmuştu...