"ဂွန်းနု ပိုက်ဆံရှိရက်သားနဲ့ ပိုက်ဆံချေးတာ
ဘာဖြစ်လို့လို့ထင်လဲ"
ကုတင်ပေါ်မှာ ဖုန်းသုံးနေသည့် ဂွန်းနုသည်
ကိုယ်ကို တစောင်းစောင်းပလိုက်သည်။
ချွမ်းရွေ့ နဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်ရတာလည်းမလွယ်။
ဘာမှန်းမသိသည့် မေးခွန်းတွေ ဖြေရသေးသည်။
ဒါကလည်း အမြဲတမ်းလိုလို။
"ငါ မေးနေတယ်လေ ပတ်ဂွန်းနု မဖြေရင်
ငါ ပိုက်ဆံပြန်ပေးတော့ "
ချွမ်းရွေ့သည် ဂွန်းနုဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ
အတင်းနှိုက်သည်။ ဂွန်းနုသည် လူးလိမ့်ရှောင်သည်။
"ခဏ ခဏနေဦး ဟျောင်း ဖြေမယ်
နေဦး ဖြေမယ်လို့ "
"မြန်မြန်ဖြေ"
"ကျွန်တော်မေးတာအရင်ဖြေ ဘယ်သူလဲ အဲလိုပိုက်ဆံချေးတာ ဟျောင်း ဟိုတစ်ခေါက်ကပြောတဲ့ အစ်ကိုကြီးလား"
ချွမ်းရွေ့က ခေါင်းငြိမ့်ပြတော့ ဂွန်းနုသည် လှဲနေရာကထလာသည်။လက်ပိုက်ပြီး ပညာရှိလိုလို
ဘာတွေစဥ်းစားနေမှန်းမသိ။
"နေပါဦး ဘယ်လောက်ထပ်ချေးလို့လဲ
သူကဟျောင်းနဲ့ ရင်းနှီးလို့လား"
ဂွန်းနုသည် တရားခံစစ်သလို၊သူ မသင်္ကာ။
မသိတဲ့သူကို ပိုက်ဆံချေးသည့် ရှန်ချွမ်းရွေ့ကိုလည်း မသင်္ကာဘူး။ဟို ဘယ်သူမှန်းမသိသည့်
အစ်ကို ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်ကိုလည်း မသင်္ကာဘူး။
"ငါပြောပြမယ် မင်းနဲ့ ဂိမ်းဆော့တဲ့နေ့ကလေ
ပြန်လာတော့ အဲအစ်ကိုကြီးနဲ့တွေ့တယ် ငါက ပိုက်ဆံပြန်တောင်းတော့ သူက ၁၀၀၀ ပေးတယ်ကွာ၊ပြီးတော့ ၅၀၀ပဲကျန်တယ်ပြောလိုက်တာ
၁၀၀၀ထပ်ချေးသွားတယ်"
"ဟမ် ဟျောင်းဟာက ဘာကြီးလဲ ရှုပ်နေတာပဲ"
ဂွန်းနုသည် မရေမရာ၊ဇဝေဇဝါ။ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ပါ အားပါတရပြောနေသည့် ချွမ်းရွေ့ကိုလည်း ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိသည်။
"မင်းလည်း ထူးဆန်းတယ်ထင်တယ်မလား ပြီးတော့ မင်းကို မိုးရွာလို့ လာခေါ်ခိုင်းတဲ့ နေ့ကလည်းလေ မင်းမလာတော့ ငါက အဲအစ်ကိုကို့ ခေါ်လိုက်တာ "
