"Biz birbirimizin yansımasıydık sadece seçtiğimiz yollar farklıydı ve ben onun seçtiği yolu canı acımasın diye dikenlerden temizlemiştim."
Andaç Seyhanlı doğduğu günden beri bir hata olarak görülmüştü. Babası erkek olmadığını öğrendiği gün ondan ne...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ALTI HEDİYE
“İnsanoğlu insanoğlunun cehennemidir.” -Saatleri Ayarlama Enstitüsü
BEŞ YIL ÖNCE
O gün diğer günlerden farklı olarak Trabzon daha kasvetliydi. Anneannemin yanından çıkıp hastaneye geçene kadar sırılsıklam olmuştum. En son sonunda koşmayı bırakmış kaderime boyun eğmiştim. Islanmak…
Acilden içeri sırılsıklam girdiğimde hemşireler ile dedikodu yapan nöbet arkadaşıma ilerleyip kafasına yapıştırdım. Ciddi anlamda vurmuştum.
“Lan!” beni fark edince duraksadı. “Ne diye vuruyorsun?” bir daha vuracaktım ki kaçtı ben de hemşirelere gülümseyip koluna yapıştım.
“Kıyafetin var mı yanında?” adımları adımlarıma uyum sağlarken başını salladı.
“Var ama beden sıkıntısı yaşayabilirsin.” Ona ters bir bakış atıp bizim için ayrılan odaya girdim. Montumuşemsiyemi bir kenara atıp bana kıyafet vermesini bekledim.
“Andaç, aramızda iki beden fark var, sıkıntı yaratabilir kıyafetlerim.” dedi Derya bana kıyafet vermeyeceğini anlayınca sadece başımı salladım.
“Yiyecektim zaten kıyafetini.” diye homurdandım. Kendi dolabımı açıp scrubsumu çıkardım. Direk giymeyi sevmezdim. Altım normal olurdu ama içimde muhakkak üst kısmında bir bluz olurdu. ilk önce soğuktan buz kesmiş bacaklarıma yapışan eşofmanımı çıkardım.
“Anneannen nasıl?” diye sordu Derya kurulanmam için havlu verdi bana. Havluyu alıp bacaklarımı sildim.
“Çok iyi değil.” diye mırıldandım çok fazla bir şey söylemedim ama doktor olmasam bile yakın zamanda anneme kavuşacağını anlardım.
