"Biz birbirimizin yansımasıydık sadece seçtiğimiz yollar farklıydı ve ben onun seçtiği yolu canı acımasın diye dikenlerden temizlemiştim."
Andaç Seyhanlı doğduğu günden beri bir hata olarak görülmüştü. Babası erkek olmadığını öğrendiği gün ondan ne...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM YEDİ KANAYAN RUHLAR
“Bazı hayaller, gerçek olmayı hakkediyor.” -Cahit Sıtkı Tarancı
Elleri önünde bağlı bir adam duruyordu karşımda karanlığın içinde onu görüyordum ellerinde kan olmamış bir yer yoktu. Bana gülümsüyordu, ağzından da kanlar akıyordu. Bir anda silah sesi duyuyorum bunun gerçek olduğunu anladığım adam kayboluyor ama kanlı elleri gözümün önünden gitmiyor.
Gözlerimi araladığım gibi Nilda’yı karşımda görmek garibime gitti. Bir şey diyecektim ki susmamı işaret etti. Beni kendine çekti yataktan düştüm arada çok bir mesafe olmadığı için canım acımadı ama sersemlemiş bir şekilde kala kaldım.
Silah sesi duyduğumda balonlardan biri patladı. O an anladım olan biteni Nilda beni kenara yasladı. Duvara yapışmamı sağladı belinden silahı çıkarıp kurşunlarını kontrol ettiğinde emniyetini açtı.
“Ne oluyor?” dediğimde eliyle dudaklarımı kapadı.
“Ses çıkarma.” diye fısıldadı başımı salladım. Cama doğru yaklaştığında kafasını çıkardı an itibari ile silah sesi ile balonlarımdan ikisinin patlama sesi geldi. Nilda kendini geri çektiğinde küfür de etmişti.
Odamın kapısı açıldığında gelen birkaç korumaya döndü Nilda.
“Dışarı çıkın lan!” diye bağırdı. “Onu bulmadan gelirseniz sizi ben öldürürüm!” Korumalar lafı ikiletmeden odanın kapısını açık bırakıp çıktığında kapıya doğru süründüm.
