savagery|taekook

Acı ☆

Acı haykırışlarıma ve çığlıklarıma engel olamamıştım. Artık Bitmişti herşey bitmişti artık bir ölüden farksızdım
_____________________________

İnsanlar her zaman başka insanları eleştirir, onların kusurları hakkında konuşurdu ancak hiç kimse onların neler yaşayıp,hissettiğini sormaya yeltenmezdi. Oysa bu dünyada herkes birbirine yardımcı olmamalı mıydı?

Jimin bana herkesin ikinci bir şansı hak ettiğini söylerdi haklıydı da her insan hata yapardı ve ikinci bir şanstan hiçbir zarar gelmezdi ancak hata tekrarlanır ise o zaman her şey biterdi hemde her şey. Ne güven duygusu kalırdı insanlarda ne de merhamet

Sizin insanlara olan karşı bakış açınız değişir,tüm duygularınız alt üst olurdu. Bir daha asla insanlara aynı gözle bakamazdınız,sanki sürekli ihanete uğruyormuşsunuz gibi hissederdiniz. İnsanların en ufak kahkahasını bile alınır,kendinizde kusurlar arardınız ancak kusurlar sizde değil karşı tarafın karakterindedir.

"Yardım edin!" Dedim acı feryatlarımın arasından. Boğazımda hissettiğim dudaklar nefes almamı engelliyor,bedenimde gezen kirli eller beni gözyaşlarına boğuyordu. En yakınım dediğim insan tarafından tecavüze uğruyordum en acı veren kısım ise onu bir aile olarak görmemdi

Taemin benim için yıllar önce bir aile,babadan farksız idi peki ya şimdi ki bulunduğumuz konum nasıldı? Aynı mıydı gerçekten? Hala aynı hislerimi besliyorduk birbirimize? Oysa taemin beni hiçbir zaman arkadaş olarak görmemişti sadece ben onun yalanlarına inanacak kadar bencil ve aptal biriydim bu da benim en büyük kusurumdu

Kusurlar insanların özgüvenini yıkıp geçen bir şeydi. Kusursuz insan diye bir şey yoktu,her insanın ya fiziksel ya da karaktersel olarak bir kusuru vardı ancak jimin benim için öyle değildi asla da olmayacaktı da. Jimin benim zarar görmemden sakınır,sürekli beni korurdu ama ben onu koruyamamıştım. Benim minik yıldızım bir melek olmuştu ancak Tanrının yanında güvenle beni izliyordu biliyordum

Duvarlar üstüme üstüme geliyor,gözlerimin kararmasını sağlıyordu. Taehyung gelmemiş beni bu karanlık odada ölüme terk etmişti peki kırgın mıydım ona? Hayır değildim. Onu kırmış ve üzmüştüm,kim olursa olsun onca söz ve laftan sonra geri dönmek istemezdi bu yüzden kırgın değildim ona hoş zaten nerede olduğumu bile bilmiyordur

Taemin büyük bir açlıkla bedenimde izler bırakıyor,beni kendi bedenimden gittikçe iğrenmemi sağlıyordu "lütfen" dedim hıçkırıklarımın arasından. Bana dokunmasını istemiyordum,bana bakmasını istemiyordum yetmemiş miydi onca yaptığı şey? "dokunma bana" dedim soluklarımın arasından. bunu bize yapamazdı,yapmamalıydı

Onca yılı hiçe sayıp bizi çöpe atamazdı,bizi bitiremezdi bu doğru değildi,bu doğru olmamalıydı. Ölmek istiyordum,tanrımın canımı almasını ve bir an önce bu işkenceyi bitirmesini istiyordum artık çok yorulmuştum "Taehyung!" Dedim acıyan parmağıma rağmen. Gelmeyeceğini biliyordum,beni kurtarmaya gelmeyecekti biliyordum ancak asla ümidimi yitirmemiştim ve yitirmeyecektim de

Bu kadar kolay mıydı gerçekten? Herkes için bu kadar değersiz miydim? Ben onlar için hangi konumdaydım? Parmağıma baktıkça dudaklarımdan kaçan çığlıklara engel olamamış,hissettiğim acı ile koca bir feryat dökülmüştü dudaklarımdan. Acımasızca ölüyordum,öldürülüyordum ve hiçkimse bana yardım eli uzatmaya tenezzül bile etmiyordu

Hayat bu kadar acımasız olmamalıydı,olamazdı. Tanrıyı bu kadar kızdıracak ne yapmıştım? yoksa artık tanrı benden nefret mi ediyordu?Bilmiyordum,hiçbir şey bilmiyordum sanki aklımı yitirmiştim "Taehyung yok!" Dedi Taemin çenemi sertçe tutarak. Bedenimi hızla çekiştiriyor,büyük bir kinle bana bakıyordu