savagery|taekook

Yetim ☆

Sana ölmeyi ve öldürmeyi öğreteceğim,bir daha asla bana ihanet edemeyeceksin!”
___________________________________________

Bazen birinin sözleri öyle derinden keserdi ki bizleri kelimeler boğazımızda düğümlenir, kendini savunmaya,hikayenin kendi tarafını anlatmaya çalışırdık ama çıkan tek şey sessizliktir. Onlara öylece bakakalırdık nasıl bu kadar incitici,bu kadar acımasız bir şey söyleyebildiklerini merak ederdik. Zihnimiz öfke,acı ve ihanet düşünceleri ile dolup taşar ama ağzımız kilitlenmiştir ve yapabildiğimiz tek şey onlara öylece bakıp nasıl bu kadar kalpsiz olduklarını düşünmektir. Taehyung’a o kadar çok sinirliydim ki,o kadar çok hayal kırıklığına uğramıştım ki bana “Mutlu musun?!” Dediğinde içimde hala bir şeylerin koptuğunu hissetmiştim. Bazı kesiklerin her hatanın bir telafisi olmadığı gibi iyileşemeyeceğini anlamıştım.

O zamanlar hâlâ bir umudum vardı, Taehyung’un beni sevme ihtimali vardı. Bedeli karşılığında mutlu olabiliceğimi düşünüyordum. Ancak büyüdüm artık. Dünyayı versem Tanrı’ya,damlasını vermez bana. Biraz yaşayacaktık biraz da gülecektik sonra da ölüp gidecektik zaten. Neden bu kadar ağır yaralar açıldı ki ruhumuzda? Neden bu kadar kırgınlık birikti kalbimizde? Anlamadım,anlayamadım. İllaki ölecekti insan ama yaşatmadı onu insan “Bana bak!” Dedi Taehyung öfkeyle bağırarak. Artık yolun sonuna gelmiştim öyle değil mi? Hoş zaten ben ne zaman mutlu olmuştum ki? Sevildiğimi ne zaman tüm kalbimle hissetmiştim? Bunların hepsi palavraydı,kendimi kandırdığım bir kaç cümleden ibaretti. Aşk kokan mısralar şimdi birbir kinle yazılıyordu,baştan yaratılıyordu.

Eğer geriye dönme şansım olsaydı kuşkusuz ilk güne,Jimin ile birbirimize yalan söylemediğimiz zamanlara dönmek isterdim ancak benim evim dediğim insan bile bu gün bana hala yalanlar söylemeye devam ediyordu,hiçbir suçu yokmuş gibi benimle kaçma planları kuruyordu aynı sevdiğim adamın bana söylediği yalanlar gibi. Ne yaparsam yapayım yine kendimi tekrarlıyordum biliyorum bu benim hatamdı yine de son zamanlarda mutlu olduğumu hissetmiştim,yalan bile olsa sevildiğimi tatmıştım ve bu bana çok iyi gelmişti yalan olsa bile. Her şeye sahip olduğumuzu düşünürdük,aşkımızın üzerine yeminler ederdik,boş sözler söylerdik ama her şeyin bir yalandan ibaret olduğunu bilmezdik. Şimdi her şey bitti,geriye söyleyecek bir şey kalmadı,aynı hayatımın bittiği gibi duygularım da birer birer yok olmuştu.

Mutlu muydular? Nefes aldığım her saniye bir aptal gibi yaşamamı sağladıkları için mutlu muydular? Çok kördüm,çok aptaldım bunun bir telafisi olamazdı,tüm bu olanların bir geri dönüşü yoktu biliyordum. Bir anda yanağımda hissettiğim sert darbe ile kızarmış yüzümü tutmuş,dudaklarımın arasından acı feryatlar kopmuştu. Ölüm her insanın tadacağı bir acıydı,bundan bir kurtuluş yoktu. Kan ağlıyordu içim,acıyla haykırıyordu zihnimde ki sesler,son nefeslerimi aldığımı söylüyordu şeytan kulağıma fısıldayarak “Sana bana bakmanı söylemiştim!” Dedi Taehyung çenemi parmaklarının arasına alırken kafamı ona doğru çevirerek. Ciğerlerimde ki oksijen adeta zehirli sarmaşık gibi sarıp sarmalıyordu beni, gerçekleri birbir suratıma çarpıyordu tüm bu olanlar. Şimdisi veya sonrası yoktu oluyordu işte,yaşanıyordu tüm bu olanlar.

Diğer insanlara çok özeniyordum,onları çok kıskanıyordum. Benim hiç derdimi anlatacağım biri olmamıştı bu dünya da ben sadece kendimi kandırmıştım. Yalnız kalmak,unutulmak,terk edilmek bu hissiyatlar benim hayatımın bir parçasıydı artık ve hepte öyle kalacaktı. Taehyung çenemde ki temasını keserken saçlarımı sertçe çekiştirerek ayağa kaldırmış,titreyen bedenimi yatağa doğru sürüklemeye başlamıştı. Neden yapıyordu bunları? Neden bir kez bile olsun bana güvenmiyordu? Ben onun için neden hiçbir zaman olmadım? “Dur lütfen!” Dedim çığlıklarımın arasından yalvararak. Çektiğim,yaşadığım onca şey beni öldürmüştü zaten bunu fark edemiyor muydu? Görmüyor muydu beni öldürdüğünü? Taehyung öldürdüğü insanların,zarar verdiği bedenlerin ardından pişman duymayacak kadar hissizdi,o bir şeytandı,Taehyung benim acı sonumdu.