savagery|taekook

Katliam ☆

Ya da sadece ben öyle sanıyordum,belki de ben kendimi kandırıyordum kim bilir belki de Taehyung bir daha asla dönmeyecekti
_______________________________

Bazen anlık sinir ile sevdiğimiz,canlarına zarar gelmesinden korktuğumuz kişilere istemediğimiz şeyleri yapar,söylemememiz gereken şeyleri söylerdik ve daha sonra vicdan azabından yanar kavrulurduk. Ben o gün Taehyung'u reddettiğim için deli gibi pişmandım ancak bir yandanda ölü bedenleri hiçe sayıyormuşum gibi hissediyordum sanki ben Taehyung ile ne zaman yakınlaşsam o masum yüzler gözümün önünde canlanıyor,beni kendi ateşimde yakıyordu

Taehyung'u anlamakta zorluk çekiyordum her gün farklı birine dönüşüyor,bana olan tavırları değişiyordu ve ben onu asla anlayamıyordum. Taemin neredeydi bilmiyordum,evde neler dönüyordu bilmiyordum,hiçbir şeyi bilmiyordum ve aklımdaki sesler bir türlü susmak bilmiyordu. Kendimden nefret ediyordum,dış görünüşümden nefret ediyordum,insanların bana iğrenircesine bakmasından nefret ediyordum,insanların beni hor görmesinden nefret ediyordum,yaşamaktan nefret ediyordum

Son günlerdir hiç kimse iyi değildi,evde değişik olaylar dönüyordu ve hiçkimse hiç bir şey anlatmıyordu. Taehyung o gün saatler sonra yanıma gelmiş ve her şeyin yolunda olduğunu, odadan çıkmamamı istemişti ama o günden sonra evde değişik sesler duymaya başladım. Çığlık ve yardım sesleri gün geçtikte artıyor, sertçe kapıya vuruyordular ve bu sesler beni oldukça ürkütüyordu. Günlerdir evde sesler kesilmek bilmiyor,etrafa koşuşturarak bir şeylerden kaçıyordular

Bir şeyler kesinlikle yolunda değildi ve hiç kimse bana neler olduğunu anlatmıyordu ancak benim de bazı şeyleri bilmeye hakkım vardı öyle değil mi? Benimde gerçekleri bilmeye hakkım vardı dimi? Oklar on ikiyi gösteriyordu ve çığlık sesleri yine artmaya başlamıştı "gidecek misin?" Dedi içimdeki küçük çocuk merakla sorarak. Bu odadan çıkıp gerçekleri görmeye hazır mıydım? Tüm bu olanlara hazır mıydım? Daha ne kadar bu odada mahkum kalacaktım? Siyah kapı kulpunu yavaşça çevirerek açtım ve koridordan gelen rüzgarın saçlarımı savurmasına izin verdim. Artık buradan kaçma zamanım gelmişti, buradan kurtulma vaktimdi

Ben onlara izin verdikçe onlar benim daha çok canımı yakacak,beni sessizce ve yavaşça öldürmeye devam edeceklerdi ancak ben buna izin veremezdim,vermemeliydim zaten yeteri kadar canım yanmıştı şimdi bu acıya bir son verme zamanıydı. Namjoon ile yapamadığımı yapacak,bu evden kaçacaktım,evdeki katliamı fırsata çevirecek ve bu cehennemden kendimi kurtaracaktım belki daha önce bunu başaramasam da bu sefer başaracaktım, özgürlüğüme kavuşacaktım

Yüzümdeki sırıtış gittikçe genişledi. Artık bende diğer insanlar gibi olabilecektim,artık bende mutlu ve normal bir insan olabilecektim. Hem belki kim bilir yeni bir meslek bulur ve yakın zamanda kendime minik bir ev tutarak orada yaşamaya başlayabilirdim böylelikle hayatım düzene girerdi ve bende diğer herkes gibi bir yaşam sürebilirdim herkesin ve tüm kötülüklerin uzak olduğu bir kasaba da huzurla hayata gözlerimi kapatabilirdim

Kafamı yavaşça uzatarak uzun koridoru kontrol ettim ve birinin olup olmadığına baktım. Yerdeki kan lekelerine göre etraf oldukça temiz görünüyordu "hata yapıyorsun" dedi içimdeki küçük çocuk şüphe edercesine ama artık tüm bu olanlar zerre umurumda değildi. Bu evin içindeki iblisler arasında ölmek istemiyordum ve bunun için çabalamam gerekiyordu bende bunun için elimden gelen her şeyi yapacaktım. Artık bu oyunu bitirmem gerekiyordu zaten yeteri kadar hile yapılmıştı

Daha ne zamana kadar burada kendimi hiçe sayacak,hırpalacaktım? Zaten yeteri kadar beklememiş miydim? Bu zamana kadar çok acı çekmemiş miydim? Artık kurtuluş vardı özgürlük vardı. Arkamı yavaşça döndüğümde elinde tuttuğu kanlı bıçak ile üzerime doğru yürüyen Taehyung'a baktım. O benim Taehyung'um değildi,O gerçek değildi,o hiç olmamıştı. Hızla odadan çıkıp kapıyı yüzüne kapatmış, düşüncelerimi ele geçirmesini engellemiştim. Gidiyordum,bir daha buraya geri dönmemek üzere kaçıyordum