savagery|taekook

Kurtuluş ☆ (kabus)

Haklıydı kendimi öldürmeyi bile başaramamıştım Diğer her şeyi başaramadığım gibi ölmeyi bile becerememiştim
_____________________________

Hayat bazen bize istediğimiz şeyleri sunmazdı önümüze Aksine her zaman en korktuklarımız gelirdi başımıza bende hayatım boyunca her zaman en korktuklarım ile yaşanmayı öğrenmiş, bir çıkış kapısı aramıştım ancak ne bir çıkış kapısı bulmuştum nede bir kurtuluş öylece büyük bir çukurun içinde yardım çığlıkları atarak ölüyordum ancak hiç kimse acı feryatlarımı duymuyor,yardım eli uzatmıyordu

Tanrı beni yaşamakla cezalandırmıştı ve bende yaşamanın acısını tüm iliklerime kadar hissediyordum ve hissetmeyede devam edecektim. "Neden?" Diye düşünmeden edemedim. Neden yaşıyorum ben? Neden hala nefes alıyorum? Yorulmuştum artık her sabah uyandığımda kalbimdeki sızı,içimdeki pişmanlığı hissetmekten çok yorulmuştum biraz bile olsun mutlu olmak istiyordum. Bende diğer insanlar gibi sevmek,sevilmek istiyordum. Benim diğer insanlardan farkım neydi anlamıyordum neden bu durumdaydım ben?

İyilik yaptığım için miydi tüm bu olanlar? Sırf insanlara güvendiğim için miydi? Oysa bu konumda olmamın sebebi başından beri Taemin'e güvenmemden dolayı değil miydi? Herkese güvendiğim gibi ona da güvenmemiş miydim? Sırf benimle evini paylaştığı için bende onunla kalbimi paylaşmamış mıydım? Şimdi neden böyleydim? "Aptalsın" diye fısıldadı içimdeki küçük çocuk kinle. Haklıydı Aptaldım,aptalın tekiydim

Eğer herkese güvenmeyip,kendimi düşünseydim belki de daha farklı bir konumda,Jimin'in yanında olacaktım ancak iş işten geçmişti artık her şey için oldukça geçti. Kulaklarıma ilişen kuş sesleri ile yüzümü buruşturdum. Başaramamıştım, diğer her şeyi başaramadığım gibi intihar etmeyi bile başaramamıştım bu kadar aciz biriydim ben işte daha kendimi bile öldüremiyordum. Daha ne olabilirdi? Bu kadar aciz bir durumdayken daha ne yapabilirdim?

"Siz çıkın!" Dedi tanıdık ses tüylerimin kabarmasını sağlayarak. Gelmişti,beni görmeye gelmişti Taehyung beni unutmamıştı,o benim için buradaydı. Biliyordum tekrardan pişman olup bana geri döneceğini biliyordum "onun sana yaptıklarını unuttun mu?" Dedi içimdeki çocuk bir anda sinirle fısıldayarak. Dediği şey ile gerçekler yüzüme bir tokat gibi sertçe çarpmış,kalbimdeki sızıyı körüklemişti. Haklıydı onun bana yaptıklarını ne çabuk unutmuştum ben? Oysa onun bana tekrar dokunmaması için intihar etmemiş miydim?

Bu kadar kötü bir durumda mıydım gerçekten? Beni umursamadan çekip giden bir insanı her türlü koşulda sevecek kadar aptal mıydım? Ben ne zamandan beri bu kadar kendimi hiçe Sayan biri olmuştum böyle? Bedenimi hareket ettirmek istiyor,gözlerimi açmak istiyordum ancak sanki bir şey bunu engelliyordu ve benim hareket etmemi kısıtlıyordu "yoksa" dedim içimden. Yoksa yine mi beni yatağa hapis etmişti gerçekten? Yine mi beni cezalandırıyordu? Zaten yeteri kadar ceza çekmemişim gibi tekrardan bana ceza mı veriyordu? "Taehyung" dedim kısık çıkan sesimle. Korkuyordum beni tekrardan cezalandırmasından deli gibi korkuyordum

Zaten bu zamana kadar acı ve hüzün ile yaşamıştım daha fazlasını kaldıramıyordum artık,bedenim buna izin vermiyordu ama Taehyung sanki bunu bile bile beni öldürmek için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Yıllarca Taemin tarafından hem taciz edildim hemde şiddet gördüm ancak sesimi bile çıkartamadım neden mi? Çünkü eğer ona karşı çıkar veya polise olanları anlatır isem benim sonumunda Jimin gibi olacağını dile getirir,benim susmamı sağlardı ama şimdi anlıyordum ki ben çoktan büyük bir ateşin içinde ölmüştüm. Kulaklarıma ilişen adım ve kapı sesi ile odada tek kaldığımızı anlamam çokta uzun sürmemişti