savagery|taekook

Aile ☆

Bu gün yeni bir gün,yeni bir oyun,yeni bir ceset ve yeni çığlıklar...
______________________________

Bazen bizim ailemiz anne veya babamız değil,bir arkadaş,bir dost olurdu. Onlar artık hayatımızın bir dönüm noktası olurdu ve onlarsız hiçbir şey yapamamaya başlardık. Sanki onlar olmadıkça içimizde yalnızlık, yanımızda bir boşluk hissi olurdu işte bende böyleydim,yıllarca bu his ile gelmiştim buralara. Artık sürekli değişik cisimler ve kişiler görmeye başlamıştım ve bu beni delirtiyordu

Çok özlüyordum,Jimini çok özlüyordum,evimizi o kadar çok özlüyordum ki kendimi orada düşünmeden edemiyordum. Eğer yine şansım olsa yine intihar etmeye çalışır,Jiminin yanına gitmek için tekrardan canıma kıyardım. Her şeyin bir kabustan oluşmasını isterdim ancak gördüğüm tek kabus Taehyung'un beni boğmaya çalışması ve ameliyathanede yaşanan o olaylardı diğer hepsinin gerçek olması canımı çok yakıyordu

Bu kadar mı nefret ediyordu benden? Bu kadar mı kötü biriydim onun için? Gün geçtikçe delirdiğimi anlayabiliyordum,fark edebiliyordum bunun için kendime çok üzülüyordum. Bende yavaş yavaş onlar gibi olmaya başlıyordum,bende delirmeye başlıyordum. İçten içe kalbim kan ağlıyor,ciğerlerim büyük bir sızıyla içimdeki ateşi yakıp kül ediyordu ancak biliyordum ki yolun sonunda huzur vardı, ölüm vardı en sonunda bende bir melek olacaktım

Başlarda her şey çok iyiydi. Taehyung beni seviyordu ancak bir anda değişmiş,hayatımı bana zindan etmişti. Günlerce hatta haftalarca iki tane Taehyung görüyordum, gözümün önünde sürekli değişik olaylar dönüyordu ve ben onların bir rüya veya kabus olduğunu zor ayırt ediyordum. Ben neden diğer insanlar gibi değildim? Neden bende mutlu olamıyorum? Neden bende babamın arabasıyla arkadaşlarımla birlikte geceleri gezemiyordum? Çok mu çirkindim? Anlayamıyordum,asla anlayamıyordum

Çok mu kötüydüm? Bu hayat için çok mu cılızdım? Saatler önce gördüğüm o şey hala zihnimde tazeliğini koruyor,aklımı allak bullak ediyordu ve ben bir çözüm bulamıyordum. Nasıl olurdu da durduk yere böyle şeyler görürdüm? Bir anda nasıl tüm gerçekliklerden kopup başka bir evrene gidebiliyordum? O kadın kimdi? O adam kimdi? O bebek kimdi? Bunları düşündükçe kafamdaki sızı şiddetleniyor, kalbimin deli gibi çarpmasını sağlıyordu

Yavaş yavaş ölüyor muydum? Bu benim sonum muydu? Delirerek ölmek benim kaderim miydi? Saatlerce yumuşak bir zeminde yatıyor,odada konuşulan şeyleri dinliyordum ancak onlar benim uyanık olduğumu,her şeyin farkında olduğumu bilmiyordu. O gün depoda Hoseok geldikten sonra bir kriz geçirmiştim ve Taehyung bir anda deliye dönerek beni öldürmeye çalışmıştı ancak ben bunu bile fark edememiştim

Bir anda tüm gerçeklikten kopmuş,başka bir evrende başka şeyler yaşamaya başlamıştım ve omuzlarımdan sarsılıp,yüzüme yediğim yumruk ile gerçekliğe,acı dünyanın gerçekliğine geri dönmüştüm ancak o kadar kötü bir durumdaydım ki nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde bilincimi kaybetmiştim ve şimdi Yoongi ve Hoseok tarafından bir odada tutuluyordum, Belkide daha fazla insanla dolu olan bir odada..

Taehyung neredeydi bilmiyorum hatta onun artık nerede olduğunu bile bilmek istemiyordum. O gizemli çocuk beni geriye doğru çekmeseydi Belkide bu gün,bu saatte burada yatıyor olamazdım. Taehyung üzerime palayla koşmaya başladığı zaman olanları fark edemesemde aslında beni orada kurtaran kişi o çocuk olmuştu. Ona yine minnettardım ve yine bir can borcum olmuştu ancak o kimdi ve neden bana bu kadar yardımcı oluyordu?

Başta yemek getirmeler sonra Taehyung'un elinden kurtarmalar ne içindi? Bir insan neden durduk yere yardım eder,iyilik yapardı? Yoksa benden bir karşılık mı bekliyordu? Ona itaat etmem için mi yapıyordu tüm bu olanları? Hayır, hayır ona itaat etmeyecektim,tekrardan kendimi hiçe saymayacaktım. Zaten yeteri kadar ölmüştüm daha fazla ölüme gerek yoktu "Taehyung onun burada olduğunu öğrenir ise ilk bizi sonra onu öldürür" dedi Hoseok sinirle fısıldayarak. Benim burada,onlarla olmam onu oldukça geriyor ve sinir ediyordu