savagery|taekook

Güven ☆

Artık Ne etrafımda bir yardım eli kalmıştı ne de acı çığlıklarımı duyan biri artık tamamen yapayalnızdım.
_____________________________

Güven kazanılması zaman isteyen kaybedilmesi saniyeyi alan bir şeydi. Eğer bir kere işler rayından çıkar ise bir daha asla eskisi gibi olmamak üzere biterdi. Aynı annelerin çocuklarına bağırdıkları zaman ki gibi

Çocuklar ailelerinden gördüğü şiddet ile yıkılır,mahvolurdu önemli olan şiddet değildir asıl olay ailenin o çocuğu başkaları ile kıyaslayıp,psikolojik şiddet uygulamasıdır

Bir çocuk eğer verdiği ilginin karşılığını şiddet ve zorbalık ile alır ise o çocuk hayatı boyunca korku ve pişmanlık duygusu ile yaşardı. İnsanlar tarafından zorbalığa uğrayacak belki de hor görülecekti ama iş işten geçmiş olacaktı

Saatlerdir yüzüme kapanan kapıya yaslanarak çaresiz bir şekilde ağlıyordum. Yapacak hiç bir şeyim yoktu zaten ne zaman bir insana güvenip,gözlerimi kapatsam sırtıma bıçak yemem günler almıyordu

"Lütfen" dedim soluklarımın arasından. Burnuma ilişen iğrenç koku ile midemdeki sıvı gittikçe çalkalanıyor,başımın dönmesini sağlıyordu. Yoongi ona olan güvenimi dakikalar içerisinde yıkıp geçmiş,beni hiçe saymıştı

Oysa beni hiçe Sayan veya güvenimi parçalayan tek kişi yoongi değildi bu evde. Bana başta darbeyi sırtımı yasladığım,kalbimi ona açtığım taehyung yapmıştı "Keşke" diye geçirdim içimden. keşke taehyung'a verdiğim ilginin karşılığını bu şekilde acıyla almasaydım belki de olaylar bu kadar farklı ilerlemezdi

Ne yaparsam yapayım sadece "belki" diyebiliyordum çünkü başka diyecek,yapacak hiçbir şeyim yoktu. Birine ne kadar güvenirsem güveneyim her zaman en büyük acıları bana onlar tattırırdı aynı şu anda yaşadığım durum gibi

Yoongi benim için zararsız biriydi yani şimdiye kadar. Ona güvenmemem gerekiyordu ancak bana karşı olan acı bakışları ve sıcak davranışları beni kendine çekmiş,ona koşulsuz güvenmemi sağlamıştı. Artık olan olmuş,yaşanan yaşanmıştı ne şimdi ki zamanı değiştirebilirdim ne de şu anda bulduğum konumu

Yine ve yine yanılmıştım

Pişmandım sadece pişmandım. Taehyung'un bana yaklaşmaya çalışmasına izin verdiğim için pişmandım,kendimi bu hale getirdiğim için pişmandım,bu kadar aptal olduğum için çok pişmandım

Boğuluyormuş gibi hissediyordum,sanki saniyeler saatlere bürünmüş gibiydi. Ne zaman geçmek biliyordu ne de yüreğimdeki acı Aklım durmuş gibiydi "ya taehyung beni bulamaz ise?" Diye düşünmeden edemiyordum. Eğer taehyung gelmez ise bu odada tek başıma ölecek miydim?

Taehyung beni kurtarmaya gelecek miydi? Gerçekten onca dediklerime ve yaptıklarıma rağmen benim yokluğumu fark edip beni aramaya tenezzül edecek miydi? Bilmiyordum,hiç bir şeyi bilmiyordum ne yapacaktım onu dahi bilmiyordum

Öylece ölüme terk edilmiştim ve benim elimden hiçbir şey gelmiyordu. Zaten hayatım boyunca elimden bir şey gelmiş miydi ki? Tüm sorumluluklarımı yerine getirip,insanlara güven vermiş miydim? Hayır ben bu olanları hak etmiştim

"Taehyung" dedim çaresizce. Odadaki koku öğürmemi sağlıyor,burnumun acıyla sızlamasına yol açıyordu. Nerede olduğumu dahi bilmiyordum ve sadece destek aldığım demir kapıya yaslanarak hayatta kalmaya çalışıyordum ancak düşünme yetimi kaybetmiştim

Kaç gün daha burada kalacaktım? Kaç saat daha aç kalacak ve üşüyecektim? Sorularımın hiçbir yanıtı veya çaresi yoktu aynı yaptıklarımın çaresi olmadığı gibi. "Lütfen" dedim tekrardan. Burada daha fazla durmak istemiyordum yeteri kadar dersimi almıştım artık çıkmak istiyordum