Peçete ve Bekçi Köpeği

17.BÖLÜM "ÜRKEK GÜVEN"

💐💐

"Ada saçmalama bunu yapamam!" Diye cırladım sessizce. Küçük kardeşim yine de etkilenmedi ve umursamadı bile. Dolabımdan kıyafetlerimi kurcalamaya devam etti.

"Saçmalama Maya abla! Ünlü bir medya yöneticisi sana mesaj atıyor, sosyal hesaplarını, reklamlarını genişleterek sana buradan sağlam bir gelir elde etmeyi teklif ediyor, sen de onunla görüşmeye bile gitmiyorsun öyle mi? Sırf annem öğrenip üzülmesin diye!"

İçim sıkılmıştı. Ada bunu da ailemden gizlememi istiyordu ancak benim imza yetkim bile yoktu, nasıl gizleyebilirdim ki?

Birden kapım açılında korkuyla o tarafa doğru döndüğümde abimi gördüm. Dilim damağım tutulduğunda gözlerim kocaman açık kalmıştı. Abim yüzündeki sırıtışla beraber bize bakıyorken ifadesinden her şeyi duyduğu belli oluyordu ve işte ben... Şimdi bitmiştim.

"Siz neler karıştırıyorsunuz bakayım öyle?" Dediğinde suratım bembeyaz oldu. Yakalanmıştım ve yalan söylemeyi de hiç beceremezdim ki... Üzüldüğüm tek kişi annemdi. Bunları öğrenince Allah korusun belki de artık kalbine inecekti.

"Bir şey yok." Dedi Ada benden önce davranarak.

Abim gülümsedi. Ondan bir şey kaçmadığını biliyordum ve suratındaki ifadeden her şeyi duyduğu belli oluyordu.

"Bir süredir senden şüpheleniyordum ancak demek şu yükselen mini ressam sesin ha Maya?" Sertçe yutkunduğumda bana doğru yaklaştı.

"Abi annemin bunu öğrenmemesi gerek." Dedim yalvarırcasına.

Bakışları kısıldı. "Kızım anneme söyler miyim sence?"

"Ne?" Dedim hayretle.

Pişkince devam etti. "Sen onu boş ver de ajans sahibinin yanına ne zaman gidiyoruz onu söyle?" Ben daha istemeden abimin bu teklifle gelmesini beklemiyordum. Ağzım aralık kaldı ve sayıkladım. "Ama sana vasilik izni vermesi lazım annemin ya da babamın."

"Anneme okuldan bir kâğıt diye imzalatırım ben onu." Dediğinde hayretle kardeşlerime baktım. Resmen üç kâğıt için doğmuş gibilerdi ve aralarında parlıyordum.

Hayatım boyunca annemden, babamdan gizli bir adım dahi atmamıştım. Mücevher gibi parlayan gözlerime pencereden yansıyan güneş ışığı doğdu ve dehşetle ikisinin de "Evet de!" Der gibi bakan gözlerine baktım. Kalbimde bir heyecan belirdi, nefesim kesildi. Midem karıncalandı. Ağzımdan aldığım soluk boruma takıldı ve sırtımı dikleştirdim.

Yalan söylemek istemiyordum ama... Bunu yapmak istiyordum.

Sosyal medyadaki takipçilerimin söylediğine göre mucizeler oluşturan parmaklarımı sıkarak ellerimi yumruk yaptım. O an göğüs kafesim havalandı sanki ve bunu kesinlikle yapmak isteyerek...

Büyük bir şevkle... "Tamam!" Dedim.

İşte ondan sonrası da parmak uçlarıma kadar hafiflikti... Ben artık uçuyor, gökyüzünde özgür bir kalem olarak süzülüyordum. Çizgilerime aşıktım... Renklerimin tonlarına bürünerek beyaz sayfalarımda gizleniyordum ve izleyen, tanımadığım arkadaşlarıma gölge oluyordum.

Zihinlerine sızıyor, sakladıkları acıları açığa çıkarıyor, kimi zamanda da kalplerinde can bularak onları coşkuyla kıpırdatıyordum.