Rainbows After the Rain (Fuck and Forget Series #1)

06.

World

We spent the whole night laughing in each other's jokes while I was drinking. I even bought more can drinks because I didn't want him to leave yet.

If I continued drinking, he would stay longer to look after me. But I also didn't drink much because I didn't want to be a burden to him.

"Ayos ka lang?" Mahinang tanong niya nang bumagsak na ang ulo ko sa mesa.

"I feel a bit dizzy..." I'm not faking it. Nahihilo talaga ako. Parang umiikot ang paligid.

He grunted.

"Ang sabi ko sasamahan lang kita eh. Nagkaresponsibilidad pa ako!"

"Just let me rest for awhile until the world will stop spinning. You don't have to be responsible and take care of me, Kaede. Kaya kong umuwi..."

Nanatili akong nakasubsob sa mesa para mawala ang hilo. Hihintayin ko nalang mawala iyon saka ko siya ihahatid pauwi.

Kaya ko pa namang ihatid siya kapag nawala ang hilo ko. Hindi naman ako lasing eh, nahihilo lang. Pero kahit kaya ko pang magdrive pauwi, mas pipiliin ko nalang sumakay kami ng taxi. Mas safe iyon kaysa sa motor ko. Ayokong ipahamak siya.

Hindi ko alam kung ilang oras kaming nanatili doon. Ilang beses narin siyang tumayo at umalis tapos babalik nang may bitbit sigurong pagkain, dahil naririnig ko ang tunog kapag binubuksan niya. I wanted to rest a little bit more pero may klase pa siya kaya pinilit ko ang sariling umayos ng upo, kahit inaantok na. I yawned when I glanced on my wrist watch.

Sinulyapan ko ang katabi na may hawak ng strawberry frappe. Umawang ang labi ko nang makita ang iba't-ibang empty bags ng sweets na strawberry flavor sa mesa.

"Ang dami mong kinaing sweets. Mag-toothbrush ka pag-uwi mo."

He only nodded because he was busy sipping on his frappe. Napatingin ako sa kalsada. Wala ng masyadong tao. Mas lalong bihira na ang nakikita kong dumadaang taxi. I took my phone from my pocket when I decided to book a cab instead.

"Anong ginagawa mo?" He peeked on my phone.

"I'm booking."

"Ano 'yan? Nagbobook ka ng masasakyan natin? Huwag na! Ang mahal niyan!"

"You're not the one who's gonna pay so it's my call."

"Huwag na sabi!"

Binaba ko agad ang cellphone at kinunotan siya ng noo, ngunit nilabanan niya ako ng masamang tingin. I sighed and nodded calmly.

"Fine. How do you want us to go home then?"

"Magbus nalang tayo."

"There's no more buses! Look at the time." I showed him the screen of my phone. Hindi ko nga lang alam kung 'yong oras ba ang tiningnan niya o ang abs ko dahil namula siya.

"Meron!"

"Fine, let's wait for a bus. If there's no bus, we'll book a cab instead."

"May jeep pa! Mga ganitong oras akong umuuwi minsan kaya alam kong may dadaan pa!"

Binaba ko ulit ang phone nang marinig ang sinabi niya. I rested my back at the backrest when I crossed my arms over my chest, narrowing my eyes at him.

Napansin niya ang naniningkit na titig ko dahil bigla itong napaayos ng upo. He looked conscious. Halata ang pagkailang sa mukha niya.

"B-bakit ganiyan ka makatingin?"

"And where would you might be at this hour? Why do you sometimes go home this late?"