23.

12.6K 397 362
                                    

Crumble

"Where have you been?"

The smile on my face faded upon hearing that cold voice, the moment I stepped on the main door of our house.

Napatingin ako sa couch. Nando'n si Fiat na nakatayo at nakahalukipkip. Si Mommy na galit na galit habang nakaupo, biglang napatayo nang makita kami.

"Where did you take my son?!" she shouted at me.

Napasulyap ako sa pinto ng kusina. I saw Chela standing there, trembling, almost about to cry. Bago kami umalis ay binilin ko sa kaniya na magpaalam kay Mommy.

"S-sir, pinagpaalam ko po nang maayos... nagalit lang po talaga si Ma'am..."

I nodded at her. I understand. Sinenyasan ko siyang kunin ang natutulog na kapatid ko sa aking balikat at dalhin iyon sa kwarto.

Nang maka-alis sila ay saka ko hinarap si Mommy na naghyhysterical sa galit, nakapamewang at pabalik-balik ang lakad sa harap ko.

"Goodness, Nick! I was so worried about Killian! You should've answered my calls so I could be at peace!"

And I purposely silent my phone because I didn't want to receive any calls from her. Alam ko kasing magagalit lang siya. I already expected her outrage like this. Sa isip ko, okay lang na harapin ko ang galit niya pagka-uwi ko, basta nailabas ko lang ang kapatid ko.

"Oh? Thought you were too busy that you can't even give me a call." Sarkastikong sabi ko.

I put my ear pads in my ears when I slide my hands in pocket, as I calmly walked passed her.

"Nick!" she gripped my arm.

Ginalaw ko ang braso para alisin ang hawak niya at sinamaan siya ng tingin. I couldn't control the jailed madness inside me. I may look fucking calm but inside me is the anger no one would want to fucking face.

"I'm tired. Please, let me take a rest."

Aalis na sana ako para umakyat sa hagdan nang biglang hablutin ni Fiat ang isang braso ko.

"Why the fuck would you talk to our mother like that? Nick, Mom is right. You should've at least call her to inform us that you took Killian with you wherever you went! Umuwi kami nang maaga, because we wanted to celebrate Killian's birthday! Edi sana sinabi mong inilabas mo siya para hindi nalang kami umuwi dahil marami pa ang kailangang gawin doon sa—"

Marahas kong tinampal ang kamay niya para hindi niya ako mahawakan. Napatiim-bagang ako at sinamaan ko siya ng tingin, naiirita sa mga sinabi niya.

"Don't fucking touch me." I warned him.

"I am still your older brother so do not talk to me like—"

I covered my ears and walked passed him. Imbes na tumuloy pa-akyat ay bumalik ako sa labas. I was clenching my jaws when I rode my bike.

"Nick!"

Pinaharurot ko agad ang motor at hindi pinansin ang pagtawag ni Fiat sa akin. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. I was frustrated and mad as hell. I wanted to throw some punches.

Tumigil ako sa isang hill kung saan kitang-kita ko ang cities sa ibaba. I had to stop over because I couldn't go into driving with a fucking blurry vision.

I was so mad that I couldn't control the anger I've been keeping deep within me for two decades. It bursted out into tears.

Palagi naman. Sa tuwing galit na galit ako, dinadaan ko nalang sa iyak. Paminsan-minsan ay sinasaktan ko ang sarili, hoping physical pain would passed over my emotional pain.

Rainbows After the Rain (Fuck and Forget Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon