Obje • Texting

3.2

"Sahip olduğum herşeydin, herşeyimi alıp gittin."

꒰⁠⑅⁠ᵕ⁠༚⁠ᵕ⁠꒱⁠˖⁠♡

"Can trafik kazası geçirmiş,"

"Durumu ağırmış."

"Acil 0 Rh + kana ihtiyacı varmış."

Bu mesajlar kafamın içinde dönüp dururken yapabildiğim tek şey ağlamaktı. Abim ile Can'ın olduğu hastaneye gelmiş bekliyorduk.

Henüz yoğun bakımdaydı ve biz onu sadece dışarıdan izleyebiliyorduk.

İçeriden çıkan doktor ile Bulut abi hızla ayağa fırlamıştı. "Kardeşim iyi mi?" Dedi sesi titrerken.

Onu da ilk defa ağlarken görüyordum ve canım yanmıştı.

"Durumu ağır, herşeye karşı hazırlıklı olun." Doktorun sözleriyle birlikte benim ve canın annesinin ağzından bir hıçkırık kopmuştu.

"Na-nasıl yani? Ölme ihtimali mi var?" Dedi bulut abi. Doktor hafifçe başını aşağı eğdi.

"Maalesef evet, eğer yirmi dört saat içerisinde uyanmazsa ya ölecek ya da aylar sürebilecek bir şekilde komaya yakalanacak. Herşey kan ile bitmiyor ne yazık ki." Dedi doktor.

Elimin tersiyle gözyaşımı sildikten sonra burnumu çekerek ayağa kalktım. Yine de uyanma ihtimali vardı, bu yüzden de o ufacık ihtimale tutunacaktım.

Canın annesinin yanına gittikten sonra kollarımı boynuna sardım. "Can güçlü bir insan, uyanacak." Dedim.

En azından ben öyle umuyordum.

"Emin misin?" Dedi canın annesi. Ağır haraketlerle başımı sallayıp burukça gülümsedim.

"Evet." Oysaki emin değildim.

Bir süre öylece sarılı kaldık canın annesiyle. Buna çok ihtiyacımız vardı çünkü.

Kollarımı canın annesinden çektikten sonra camın yanına gidip canı izlemeye başladım.

Başına ağır darbe almıştı, hafıza kaybının ihtimalinin yüksek olduğu söylenmişti.

Bir süre canı izledikten sonra içime derin bir nefes çekip başımı cama yasladım.

"Can..." Diye mırıldandım yavaşça. Artık içimi dökmeye ihtiyacım vardı ve bunu şuanda yapacaktım.

"Bana karşı olan hislerinin boyutunu biliyordum fakat bilmezlikten geldim. Ben Uraz'a aşığım sanıyordum fakat ona karşı olan duygularım takıntımdan başka birşey değilmiş. İstediğimi elde edemediğim için kafamda onu elde etme isteği dolmuş." Bir süre öylece beklemiştim. Bunu belki de yüz yüze söylemem gerekiyordu fakat can ölebilirdi.

Yüksek ihtimalle ölecekti.

Bu yüzden ona karşı hissettiğim herşeyi içimde tutmadan söylecektim, o duymasa bile.

"Can... Ben sana aşıkmışım, hemde en başından biri. Lütfen... Lütfen o aşkla parlayan gözlerinle son kez bile olsa bak bana, bir kez gülümse, bir kez tut elimi..." Dedim.

"Bugün daha sabah duygularımı kabullenmiştim oysaki. Ama sen trafik kazası geçirmişsin, durumunda ağırmış..." Daha fazla dayanamayarak tuttuğum gözyaşlarımı boşaltmaya başladım.

"Ölebilir diyorlar, biliyor musun? Her ihtimale karşı hazırlıklı olun diyorlar ya. Ben sensiz olmaya hazırlanabilir miyim sence? Çok üzgün olsam bile beni güldüren, kalbimi bu kadar hızlı attıran kişisiz yapabilir miyim sence?" Dedim titrek bir sesle.

"Bir şarkı sözü var... Belki biliyorsundur." Dedikten sonra hafifçe gülümsedim.

"Sahip olduğum herşeydin, herşeyimi alıp gittin..."

꒰⁠⑅⁠ᵕ⁠༚⁠ᵕ⁠꒱⁠˖⁠♡

Her güzel şeyin bir sonu vardır.