Game Over

Chapter 43

Chapter 43

Para akong minumulto nung kaso na 'yon.

Niko gave me a quick rundown of what happened. Agad kong naalala iyong kaso na hinawakan ko noon. Chills ran down my spine. It felt like it was only yesterday when I handled that case... and when I was basically forced to dismiss it. Nung para akong bata na umiiyak sa labas ng opisina ng head namin dahil parang naka-tali iyong mga kamay ko at wala akong magawa.

I felt sick in my stomach.

I kept on thinking na kung sana ay hindi ako nakinig sa kanila, kung sana ay tinuloy ko iyong sa may kaso kahit lahat sila ay sinasabi sa akin na wala akong laban, hindi sana mangyayari 'yon sa ibang tao.

I could've put an end in this madness.

Simula nung sabihin ni Niko sa akin iyong tungkol sa kaso ay hindi na iyon maalis sa isip ko. I must've been so occupied in my own bubble na hindi nakarating sa akin iyong kaso kahit na kalat na kalat iyon sa buong bansa. Paanong hindi gayong dalawang malaking pangalan na iyong dawit sa kaso na 'to?

I did my research. Vito was in the house where Villamontes was found lying on his own pool of blood. I didn't even need to ask Niko kung guilty ba si Vito sa nangyari... All I knew was that Villamontes had it coming. Alam ko na sa lahat ng kagaguhan na ginagawa niya, isang araw ay makakahanap din siya ng katapat niya. I wanted him to rot behind bars... but I also knew that this was probably for the best... His family would always bail him out—hell, even his best friend was in denial sa lahat ng kagaguhan niya. He's beyond saving.

I knew that this case would be an uphill fight. I got my affairs in order bago ko pa man sabihin kay Niko iyong sagot ko. Para ba kasing binigyan ako ng pangalawang pagkakataon na itama iyong mali ko. I wanted to give it my undivided attention—lalo na ngayon na wala akong boss na pwedeng magsabi sa akin ng mga pwede at hindi ko pwedeng gawin.

I was in the middle of finalizing some documents when I saw a name appear on my screen. Agad na nakaramdam ako ng panlalamig sa katawan ko. I never changed my number. I didn't see the point. It wasn't like I was hiding from him. And it wasn't like he'd even talk to me again... after everything I told him that night.

'Did you accept the case?'

Naka-tingin lang ako sa message niya. Of course it was about that case. Sa tingin ko ba talaga ay bigla lang niya akong itetext para mangamusta?

'Not yet but I will.'

Agad kong nakita na nabasa niya iyong reply ko. Hindi ko nakita na nagtype siya. Ilang minuto ang lumipas bago ko tuluyang nakumbinsi iyong sarili ko na hindi na siya sasagot pa. Gusto niya lang ba malaman kung tinanggap ko iyong sa kaso?

The next few hours, I forced myself to focus on finishing my works. Gusto ko kasi na kapag sinabi ko kay Nikolai na tatanggapin ko iyong kaso ay maibigay ko iyong 100% undivided attention ko. I was quietly typing away in my laptop when the telephone rang. Agad kong sinagot iyon kahit wala naman akong ni-request sa reception.

"Good afternoon, Ma'am," bati sa akin nung babae. "You have a guest here named Mr. Luisito Valladares."

Agad na nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko iyong pangalan niya. What the hell?! Kaya ba hindi siya sumagot sa akin dahil papunta siya rito sa Singapore?! At paano niya nalaman kung saang hotel ako naka-check-in?

I had so many questions in my mind. Hindi ako makapag-isip nang maayos kaya hindi ko namalayan na nasabi ko pala sa may reception na pwede siyang paakyatin dito sa kwarto ko.

"Shit," I uttered to myself upon realizing na papaakyat nga si Lui dito sa kwarto ko. I didn't know why he's here o ano ba ang kailangan naming pag-usapan na talagang pinuntahan niya ako sa Singapore. But I couldn't think about that when I was suddenly aware na ang daming kalat sa paligid ko. I was handling a billion peso mediation, so I had no room for mistake. Ang daming papel ang binabasa ko at hindi ko na siya maayos.