Game Over

Chapter 47

Chapter 47

Tahimik lang kaming lahat sa loob ng sasakyan. Walang nagsasalita o baka walang gustong magsalita. Kasi ano pa ba ang pwede naming sabihin na hindi pa namin narinig mula sa pamilya ng mga namatayan?

Nang muling huminto iyong sasakyan ay lumabas kami. Muli ay sinalubong si Vito ng sampal. Wala kaming sinabi kung hindi patawad. Ni hindi ko magawang sabihin sa kanila na hindi ako titigil hanggang hindi ko sila nabibigyan ng hustisya.

I vow to give my everything to this case—I just didn't want the risk of breaking their heart because I knew that this fight will take a long time. Ayoko na ihinto nila iyong buhay nila para dito.

"Tali..." pagtawag sa akin ni Jersey. Nasa labas kami. I just needed to breathe some air. "Kumain ka, please..."

"I'm okay."

Umiling siya. "Hindi ka okay."

Mapait akong napa-ngiti. "I'll be okay. Don't worry about me... Worry about Niko," I told her. Alam ko na mabigat lahat ng dala namin, pero si Niko iyong naka-hanap kay Patricia. He's the one who promised her that everything will be fine... na kailangan niya lang sabihin lahat ng ginawa sa kanya ni Villamontes.

That the money they'll give her would allow her to create a better future for her child—little did she know na hindi na siya kasama sa hinaharap na 'yon.

"So, don't worry about me, Jersey, I'll be fine... once I'm done suing their fucking asses," I told her before I walked back papunta sa loob para muling humingi ng tawad sa pamilya ng mga nawalan.

Nang matapos kami sa lahat ng pupuntahan namin ngayong araw ay ihahatid na dapat nila ako pauwi. I told them to drop me off in front of a bar. I just needed a drink—or maybe two. Alam ko na kahit anong pagod ang meron ako ay hindi iyon sapat para maka-tulog ako.

I gave them a small nod nang huminto iyong sasakyan. Back in law school, kilala ko lang sila Vito sa pangalan. I'd see them here and there, but we were never really that close... Who would've fucking thought that a tragedy like this would trauma bond us for life?

I walked in and sat by the bar. I ordered a whole bottle of whiskey. Sa lagay ng mga pangyayari, pakiramdam ko ay lagi akong nandito. Might as well buy a fucking bottle.

Naglabas ako ng notebook at ballpen mula sa bag ko. I began listing down the things that I needed to do. A criminal and civil case has already been filed, but I needed to get more evidence tungkol sa kung sino ang may kasalanan. I couldn't just go to court and accuse that motherfucking family of orchestrating a whole massacre para lang pagtakpan lahat ng baho ng anak nila.

And I should file an administrative complaint with the Supreme Court. It physically pains me whenever I'd read Atty attached to that rapist's name. Wala akong pakielam kung patay na siya. Wala akong pakielam kung magiging landmark case 'tong petition ko na ipa-disbar siya kahit patay na siya.

That whole family would do anything para pagtakpan iyong anak nila... so, why the hell shouldn't I do the same? I'd create a landmark case myself na tipong kahit mga apo nila ay mababasa lahat ng kagaguhan ni Arthur Villamontes.

I was quietly minding my own business, trying enjoy the company of the alcohol and my miserable self, nang may maramdaman akong naupo sa tabi ko.

I drew a deep breath as I grabbed my phone.

"Hey, sorry for calling so late," sabi ko nung sagutin ni Alisha iyong tawag ko. Ni hindi ko kailangang tignan kung sino iyong nasa tabi ko. At this point, ni hindi ko na rin kailangang alamin kung paano niya nalaman na nandito ako. Sinabi ba nila Jersey? Pinapa-sundan niya ba ako?