Doktor Hanım ( Gerçek Aile)

Aile

Bu hikaye çok kısa sürede kafamda oluştu.

Bu hikaye hiçbir zaman gerçek bir aileye sahip olamayanlara gelsin.

Çok uzun olmayacak kısa, tadımlık bir hikaye. O yüzden hemen başlayıp yayınlamak istedim.

Başlayalım.

&&&&&

Duru Soykan

Yorucu bir nöbet gününü daha geride bırakmıştım. 48. Kahvemi de yudumladıktan sonra şükürler olsun ki bitmişti. Şu an tek yapmak istediğim eve gidip günün yorgunluğunu alacak bir uyku çekmekti.

En yakın arkadaşım Can benimle beraber bir nöbet geçirmişti. O da benimle beraber çıkacaktı. Onunla çok yakın arkadaştık, kardeştik. Çünkü o, benim hayatta tutunduğum tek yakınımdı.

Eşyalarımı yanıma alıp hastaneden çıktım. Can ile sarılıp ayrıldıktan sonra evin yolunu tuttum. Evim buraya yakındaydı. Ve açıkçası İstanbul'da bu fiyat aralığında bulunabilecek en iyi evdi.

Yol üzerinde arabam ile ilerlerken telefonuma birkaç mesajın geldiğini gördüm ama bakmadım. Yolda ilerlemeye devam ettim.

Eve ulaştığımda hemen eşyalarımı alıp evime çıktım. Eve girer girmez elimi yüzümü yıkayıp bakımımı yaptım. Ne olursa olsun bakıma dikkat ederdim. Dünya yansa bile.

Birkaç işimi daha hallettikten sonra aç olmadığım için bir şey yemedim. Direkt yatak odama geçtim. Odam gayet ferah ve güneş alan bir odaydı. Ayrıca geceleri de şimdi olduğu gibi müthiş bir manzarası vardı.

Işıkları kapatmadan önce telefonuma gelen bildirime baktığımda bilinmeyen bir numaradandı. Bildirimi açtım.

Bilinmeyen Numara

Duru Hanım, 23 Mart 1997 yılında yapılan doğumlar esnasında bir karışıklıklar olabileceğini tespit ettik.  Sizin  yarın saat 15:00'da Akay Özel Hastanesine gelmenizi bekliyoruz. İyi akşamlar dileriz.

Bir mesaj benim hayatımı kökten değiştirebilirdi. Bir mesaj beni alt üst edebilirdi.

Ne yani bu zamana kadar yaşadıklarımın hepsi boşuna mıydı?

Ben bu yaşıma kadar hiçbir insanın yaşamaması gereken şeyler yaşamıştım. Ben kardeşim bildiğim çocuğu gözlerimin önünde kaybetmiştim. Ve o kadar okul okuyup doktor olmamın sebebi de buydu. Başka insanlara yardım etmek. Onları yaşatmak.

Ben ailem bildiğim insanların bana yaşattıklarına göz yummuştum, şimdi yeni bir aile mi edinecektim?

&&&&&

Bu sabah uyandığımda farklı bir hava vardı. Farklı şeyler hissediyordum. Sanki yeni bir hayatım başlayacak gibi.

Dün ki mesaj yüzünden böyle hissediyordum. Bir yanım bu karışıklık umarım olmuştur dese de bir yanım da bunca şeyin boşuna olmasını istemiyordu.

Kafam gerçekten çok karışıktı.

Demir'im aslında benim kardeşim değil miydi?

Benim canımı aslında en çok acıtan düşünce buydu. Çünkü benim ailem olarak nitelendirdiğim bir annem ya da babam olmamıştı. Kardeşim vardı, o ölünce onların gözünde ben bir hiç olmuştum.

Demir, kalp yetmezliğinden kaybettiğim kardeşim. Benim diğer yanım.

O gidince benim bu dünyada tek dostum Can kalmıştı.

Kafamda dönen binbir türlü düşünceyi rafa kaldırıp kahvaltımı yapmaya devam ettim. Sonrasında hazırlanıp hastaneye gidicektim.

Sabahları çok iştahım olmadığı için birkaç küçük atıştırmalık ve kahveyle geçirmiştim. Bu sıralar acayip dengesiz bir beslenmem vardı.