KARANLIK TARAF

B20

Ömer arabadan inmiş hala elindekilere bakıyordu. Arabanın etrafında dönüp Gülce'nin tarafından kapısını açıp ona sarıldı.

"Yaşamayacaksın" dedi. "Bu sefer seni yalnız bırakmayacağım. Bu sefer seni ihmal etmeyeceğim. Korkma"

"Buraya gelirken de bu sözü verdin Ömer" dedi Gülce.

"Bu başka" dedi sessizce elindeki ultrason görüntüsüne bakarken.

"Ne zaman? Ne zaman öğrendin" diye sordu. "Yeni mi? Burda tarih, tarih" dedi ve duraksadı.

"Victor ile geri döndüğüm gün" dedi Gülce.

"Neden şimdi Gülce? Neden bekledin?" dedi.

"Bekledim gelmeni. Yüz yüze konuşmak istedim. İstemedin" dedi Gülce.

"İlk o zaman mı öğrendin?" Dedi. "Bunu bilerek mi gittin? Yapma Gülce hem kendini hem çocuğumuzu mu riske attın? Nasıl yaptın bunu?"

"Küçük beynimle düşünemedim" dedi Gülce.

"Bu kadar mı içerledin? Çok sinirlendim Gülce" dedi.

"Ben de çok sinirlendim. Hala daha sinirliyim. Beni yalnız bırakacaksan şimdiden söyle. Bana umut verip sonradan beni yalnız bırakma. Ona gideceksen, ihtiyacım olduğunda sana yalvaracaksam bunu baştan bilmeliyim" dedi Gülce.

"Vazgeçmene izin veremem." Diyip kafasını salladı. "Yanında olacağım" diyip kapısını kapattı Gülce'nin.

"Nereye gidiyoruz?" Diye sordu geri dönünce.

"Ufak bir işim var. Halledip döneceğim" dedi Ömer.

"Tamam" dedi Gülce. "İşim var derse ne iş olduğunu söylemezdi bile Ömer.

Tekrar Monica'nın evine döndüklerinde Gülce anlamsızca Ömer'e baktı.

"Burda bekle gelicem beş dakikaya" diyip arabadan indi.

Gülce beklemekten sıkılmıştı. Beş dakikaya arkasından iki beş dakika daha eklenmişti.
Aramayı düşündü ama telefonu koltukta kalmıştı.

Daha fazla merakına dayanamayıp indi arabadan. Yirmi dakika olmuştu. Uykusu da gelmişti artık.
Zaten bahçe içindelerdi. O yüzden direk az önce Ömer'in yöneldiği kapıya yöneldi. Çalacakken elini vurmasıyla kapı açıldı.

İçeri girerken tedirginlik hissediyordu. Bu ev belki de gelmek istediği en son yerdi.

Ömer demek için ağzını açsa da içeriden gelen sesle sessiz kalmayı tercih etti.
Merdivenlerden yukarı çıkıp ağlama sesine doğru ilerledi. Açık oda kapısından ışık vuruyordu merdivenlere.

"Monica" dediğini duydu Ömer'in.

"Lütfen. Bu günün geleceğini biliyordun" dediğini de.

"Bu kadar zor bir süreçten geçerken mi gitmen gerekiyor?" Diye sordu Monica.
Gülce daha fazla ayakta dikilip onları dinlemek istemedi.
"Ömer" dedi. İkisini yatakta otururken gördü.

Ömer kolunu Monica'nın omzuna atmıştı. Gülce'nin gelmesiyle de kolunu yavaşça çekti.

"Monica bu gece bizde kalacak." Diyince Ömer, kafasını salladı Gülce. Başka otel mi yok gibi bir çıkışmada bulunamamıştı çünkü Monica'nın ağladığına tanık olmuştu.

"Gerçekten gelmek istemiyorum" dedi Monica.

"Rahat edemem ve seni burada yalnız bırakamam" dedi Ömer.