Maybe Next Time

Chapter 6

Midterm exam na. Kinakabahan talaga ako. Ang laki kasi ng impact neto sa grades namin sa finals. Tsaka ang nakaka-badtrip pa ay naka hiwalay ako ng room kina Naina at Joyce. Alphabetical order kasi ang ginawa ni ma'am. Kaya naka-hati ang buong klase namin sa tatlong room. Ang layo layo ko sakanila. Magkalapit lang kasi yung letter ng mga apelyido nilang dalawa samantalang ako ay S! Sevilla! Dapat kasi Evilla nalang apelyido ni Papang eh.

I headed straight to my assigned room, clutching my exam permit and pen. Despite having studied diligently the night before, the anxiety gnawed at me. As I settled into my seat, the proctor arrived, checking names. To my dismay, he looked puzzled as he scanned the list.

Gustong-gusto ko na mag exam dahil feeling ko ay mahihimatay na ako.
Lumabas si sir at pina clarify yung mga names na mag e-exam sa room niya. Pagbalik niya ay sinabi niyang. Lima nga daw talaga. At ang nakakainis pa ay hindi kasama ang pangalan ko roon. Pinaalis niya kami sa room at pinapunta sa kabilang room kung nasaan ang prof namin.

My heart sank. The thought of being shuffled around made me want to cry. We trudged to the next room, only to find it packed with students. There were no empty seats, and our professor, already irate, was still rearranging desks.

"Bakit nandyan kayo? Hindi dito ang room niyo. Sundan niyo kasi ang binigay ko na list." singhal niya pa sa amin.

"Sabi po kasi ni sir dito kami." pag tatanggol ko sa sarili ko.

"Anong sir? Mukha ba akong sir ha? Tsaka sino ba ang prof niyo, diba ako? Kaya ako ang sundin niyo. Labas!" pasigaw niyang sabi.

I could barely hold back my tears as I realized everyone was staring. The humiliation was unbearable. We left the room, dejected, and returned to our original room, where students were already beginning their exams.

"Sir, excuse me po," tawag pansin ni Rose kay Sir.

"Yes po" sagot naman nito.

"Sir, dito daw po kami sabi ni ma'am."

"Ha? Kaka-clarify ko lang ah. Hindi na rin kasi kayo kasya dito. Balik nalang ulit kayo kay ma'am" sabi nito.

"Thank you po,"

We shuffled back once more, feeling like pawns in a game of miscommunication. The time was ticking away, and our frustration grew with every passing minute.

Bumalik ulit kami kay ma'am. Pagpasok namin ay nag sasagot na rin sila.

"Ma'am. Excuse me po. Dito daw po talaga kami sabi ni sir. "

"Ano ba yan? Hindi ba kayo makaintindi. Hindi nga kayo dito" pasigaw niya pang sabi.

Tutulo na talaga ang luha ko. Saan ba talaga kami na room? Mag e-exam pa ba kami o hindi na kasi gustong gusto ko na umiyak. Ginagawa lang kaming tanga dito eh.

Lumabas kami at bababa nalang ng office ng hinabol kami ni ma'am.

"Mga iha, iho. Pasensya na. Hali na kayo dito. Dapat kasi ay kanina niyo pa sinabi. Pasensya na talaga ha. Ano pang tinutunganga niyo dyan. Kumuha kayo ng upuan. Dyan kayo sa gitna!" sabi niya pa.

Siya na nga ang mali tapos siya pa yung mang iinsulto. Halos tatlumpong minuto na rin ang nakakalipas. Napaka sayang sa oras.

Wala na akong gana mag sagot. Ayoko na rin mag exam sa room na ito kasi kitang-kita ng mga kaklase ko yung pagpapahiya na ginawa niya sa amin. Wala na ako sa focus para magsagot pa.

Sinunod nalang namin ang sinabi niya at kumuha ng upuan. Ako ang pangalawa sa huli. Ang nakakainis pa ay wala kaming mesa kaya wala kaming choice kung hindi maki share sa mga kaklase namin.