"အဲတာေၾကာင့္ ထမင္းၾကမ္းေတြေၾကာ္ေၾကာ္မစားပါနဲ႔ဆိုစံကားဝါရယ္"
"ျပန္လိုက္ေတာ့မလား၊ ပို႔ခိုင္းေပးမယ္"
"ရတယ္ၫႊန္း၊ မပို႔ခိုင္းပါနဲ႔"
ၫႊန္းက ေအာ့အန္ေနတဲ့ ဝါ့ေက်ာျပင္ကို အသာပုတ္ေပးသည္။ သူမ နဖူးကိုစမ္းၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၏။
"ကိုယ္ပူခ်င္ေနသလားလို႔"
"ဥတုအကူးအေျပာင္းဆိုေတာ့ ဖ်ားတတ္တယ္စံကားဝါရဲ႕"
အမျခယ္ကပါ ေဘးကေနတတြတ္တြတ္ေျပာေနေလသည္။ သူဟာ ၫႊန္းထက္ေတာင္ ပိုလို႔ ပူပန္ေနပါေသး၏။
"ကြၽန္ေတာ္ျပန္ပို႔ေပးလိုက္မယ္"
ၫႊန္းက ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ဝါခြၽတ္ထားခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ကိုလည္း သြားယူေပးသည္။
"မသက္သာရင္ ဖုန္းဆက္ပါ၊ ကြၽန္မ လာအိပ္ေပးရမလား"
"ကဲ ပိုလိုက္တာမမရယ္၊ အဟုတ္ကို အဆင္ေျပပါရဲ႕ဆို"
"ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါျဖင့္ ျပန္နားလိုက္ေနာ္"
လႊမ္းက ဂိုေထာင္ထဲကေန ဆိုင္ကယ္ထုတ္ေပးေလ၏။ ကလစ္ျဖစ္ေနတာမို႔ ဟန္ ေငးၾကည့္မိေနသည္။ သူမွ စီးစမရွိဘဲေလ။
ဆုငယ္ကိုေတာ့ အျပန္က်မွ တေခါက္ဝင္ပို႔ရမည္။ ခုနက ကတည္းက တခါတည္းျပန္လိုက္မယ္လုပ္ေနတာမို႔ တားထားရ၏။ တခါတေလေလး ေကာင္းေကာင္းေကြၽးရတာမို႔ပင္။
အေနာက္ကဝါ့ကို ျပဳတ္က်မွာစိုးရိမ္ေသာ္ျငား သူမကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ဟန္႔ကိုေတာင္မထိမကိုင္ပါဘဲ အေနာက္ကတန္းကိုသာ ဆြဲထား၏။ ဒီရက္ပိုင္း ခဏတိုင္းမေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဆိုင္ကတစ္ဖက္နဲ႔ေၾကာင့္ေကာေလ၊ အဲတာထက္ ဝါက မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုတဲ့ စကားပဲေျပာေလ့ရွိ၏။ ဟန္လည္း သိတာေၾကာင့္ ရက္ျခားၿပီးပဲ သြားပါေတာ့သည္။ အခန္းထဲကမထြက္ေတာ့တဲ့ဝါဟာ အခုဆို အေတာ္ေလး ေျပာေျပာဆိုဆိုရွိလာေလၿပီ။
ေလးကိုတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဟာ အခုထက္ထိကိုဖြင့္ထားတုန္း။ အေၾကာင္းမွာ ေဘာလုံးပြဲရွိတာေၾကာင့္ပင္။ ျဖတ္သြားရင္ တေဟးေဟး အားတက္သေရာအားေပးသံေတြကိုလည္း ၾကားမိပါေသး၏။
YOU ARE READING
ချစ်ပါရစေ ပုလဲသွယ်
Romanceသံယောဇဉ်တွေက ငြိတွယ်မိရင် သိပ်ကိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ သို့ပေမဲ့ မောင့်ပုလဲကတော့ မောင် မရမက တွယ်ငြိချင်မိတဲ့ သံယောဇဉ်လှလှကလေးပေါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြက ၿငိတြယ္မိရင္ သိပ္ကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ေမာင့္ပုလဲကေတာ့ ေမာင္ မရမက တြယ္ၿငိခ်င္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္လွလ...
