VİRÜS

BİR UMUT..

Bölüm şarkısı ~

Cem Adrian - Zincir

İyi okumalaaarrr💕
_______

Karan'ın kollarından kurtulmak için onu hafifçe iterek uzaklaştırmıştım.

Yüzüne bile bakmadan hızla yönetim binasına girerek odama çıkmıştım.

Üzerimdekileri çıkarmaya başladığımda ekibimden görevlendirmek için birini aramıştım. Arama onaylanır onaylanmaz konuştum.

"Yeşim, senden insanları kurtarmak için bi ekip ayarlamanı istiyorum. Daha fazla kaybedecek vaktim yok. O yüzden hızlıca hazırlanmış olsunlar." dedim ayakkabılarımı çıkararak devam ettim.

"Yönetim binasının üstündeki hava araçları alanında bekleyeceğim."

"Tabi efendim. Ekip hangi şehire gidecek."

"Ailemin olduğu şehire gideceğiz. Bende katılacağım. Beni oraya yakın bi yerde bırakmaları yeterli. Onlar şehirdeki diğer insanlarla ilgilenecek." dedim.

Biraz bekleyip tereddütle "Tamam efendim. On dakikaya ekip hazır olur." demişti.

"Yeşim. Karan'ın haberi olmasın." diye ekleyip kapatmıştım.

Yeni korumalı kıyafetlerimi giyerek kaskımı ve maskemi takmıştım. Odamdaki koyu renk gömme dolabımı açarak silah ekipmanlarımı alıp tek tek üzerimdeki yerlerine yerleştirmiş, askeri silahımı da boynuma takarak odadan çıkmıştım.

Aileme sren seslerini duyduğumuzdan beri ulaşamıyordum.

Çıldıracaktım..

Sınır kapatılalı yarım saat olmuştu.

Bi tehlike kalmamıştı. Burada daha fazla durup düşüncelerle kafayı yemeye niyetli değildim.

Biraz daha durursam gerçekten iyi şeyler olmayacak ve başkana saldıracaktım. Şimdiye kadar çok bile sabretmiştim.
Şuan tek düşündüğüm ailemdi. Zaten aylardır yanlarında değildim ve onlara bi şey olması düşüncesiyle bile başa çıkamıyordum...

Her şeyimin hazır olduğundan emin olduğumda odamdan çıkıp binanın üst katındaki pist alanına gitmiştim.

Askerler toplanana kadar hava aracı hazırlanıyordu. Bi kaç dakika sonra ekibimi hazır bi şekilde görünce şaşırmıştım. Onların gelmesini beklemiyordum.

Ekip hava aracına yerleştiğinde havalanmıştık.

Düşünmemeye çalışsamda şuanda meşgul olduğum tek şey ailemdi.

Onlar önemsediğim her şeydi. Sadece annem ve babam da değildi. Kız kardeşim, abim ve eşi , iki tane de yeğenim..

Onlara ulaşamıyor olmak aklıma kötü düşünceler dolduruyordu.

Sanırım artık görevimi tamamlamış olduğumdan dolayı ilgilenmek istediğim tek şey ailemdi. O yüzden sürekli aklım onlarla olan anılarla dolmaya başlıyordu.

Neredeyse yedi ay boyunca göğsümün hiç bu kadar özlemle dolduğunu hatırlamıyordum. Çünkü onları özlediğimi bile farketmeme vaktim olmamıştı. Görevim şimdiye kadar o özlemi bastırmıştı. Şimdiyse ne görevim vardı ne de o duyguyu baskılayabilmek için bi uğraşım.

Yedi ay boyunca Kendimi hep tutmaya çalışmış, az kaldı ailenle kavuşacaksın diye avutmuştum.

Bazı geceler uyumak yerine ailemle geçirdiğim zamanları tekrar tekrar zihnimde canlandırarak özlemimi gidermeye çalışmıştım.