VİRÜS

BABAMIN KATİLİ OLDUM..

İyi okumalar💕
_______

Gözlerimi beni getirdikleri hastahane odasında açmıştım.

Yaşadıklarımı hatırlamam için kendime gelmeme bile gerek kalmamıştı. Zaten unutamazdım..

Başımda Karan beklesede yapacağımdan geri kalmayacak ve gidecektim.

Hiç bir şey olmamış gibi davranıp önüme bakamazdım.

Bunu onlar yapmıştı..

Değer verdiklerim değer verdiğim her şeyi riske atmıştı..

Hazmedemiyordum yaşadıklarımı..

Babamı öldürüşümü..

O yüzden Karan' ı arkamda bırakıp kontrol edemediğim bi öfkeyle çıkmıştım odadan.

hızlı olmak için dikkat etmeden iğneyi çektiğim için kolum kanıyordu.
Ama acısını hissetmiyordum..

İçimde tarifi olmayan koca bi boşluk vardı.

Sanki babamın yokluğuydu...

Onunla yaşadığım her şeyin son buluşunun yokluğu..

Abimi bulamamış olmanın yokluğu..
Sanki onu da kaybetmişim gibi..

Ve babam...

O, o benim için çok değerliydi..
O bana her şeyi öğretendi..

Her koşulda destekleyip, hatalarımdan ders çıkartmamı sağlayanımdı..
Onun izinden gitmemi sağlayacak kadar işinde iyi bi doktordu..

Onunla oturup öğrendiklerimi pekiştirmek için verdiği örnekler yaşadığı olayları anlattığı günler geliyordu aklıma..

Doktorluğu bana sevdirendi.. 

O benim yoluma ışık tutanımdı..

Bazen yorulduğumda, hedefime ulaştığım zaman her şeyin geride kalacağı ve istediğim hayatı yaşayabildiğimde çektiğim zorlukları gözümün görmeyeceğini söyler, beni motive ederdi.

Yaşamayı istediğim hayat bu değildi ki.. Babamsız olan hiç bir şeyi istemiyordum.

Ve o yoktu..

Benim yüzümden..

Şimdi kim omuzlarında dinlendirip sakinleştirecekti..

Kim saçlarımı okşayıp sevecekti..
Babam saçlarımla ilgilenmeyi çok severdi.

Tararken özene bezene tarayıp, her dokunuşunda canımın yanıp yanmadığını sorardı.

Sırf babam seviyor ve zarar gelsin istemiyor diye sertçe bile taramazdım.

Babam görürde üzülür diye...

Hatırladığım anılarla hıçkırık kopmuştu boğazımdan. Kendimi tutamamıştım yine.

Babamı düşündükçe onlara olan öfkem çığ gibi büyümüştü.

Onun odasının olduğu kata çıktığımda odasına doğru  yönelmiş, kendimden bile beklemediğim bi güçle kapıyı tekmelemiştim.

Anında açılan kapıyla içeri adımladığımda görüş açıma giren başkana doğru yöneldim öfkeyle.

Başkan oturduğu yerden sıçrayıp beni görmesiyle ayağa kalkmıştı.

"Asya, ne oluyor kızım?" demişti endişe ve korkuyla.

Tanrımm bi de kızım diyordu...
Kızım diyordu..
Bilerek mi yapıyordu?