VİRÜS

YARAMIZ AYNIYDI..

Bölüm şarkısı~

Maneskin - The Loneliest

İyi okumalaaar 💜
_______

~Karan'dan..~

Asya Asaf'ın odasından ayrıldığında üzgündü belkide o yüzden apar topar gitmişti. Onu merak ediyordum. Asaf'ı kontrol edip görevlilere odasından çıktığımızı bildirmiştim. Merdivenlerden çıkıp Asya'nın odasına giden koridora yöneldiğimde kırılma sesleri ve Asya'nın bağırışını duymuştum. Daha çok endişelenerek onun odasına giden görevliyi durdurup "Ben hallederim." diyerek onları uzaklaştırmış, yavaşça odasının kapısını açmıştım.

Gözüme ilk çarpan odasının darmadağın oluşuydu sonra görüş açıma duvara sinmiş küçücük olmuş bedeni girdi. Titriyor ve seslice ağlıyordu. Etrafı darmadağın olmuş çoğu şey kırılmıştı. Yavaşça ona yaklaşıp endişeyle omuzuna dokundum.

"Güzelim." dedim fısıldayarak. Sesim çok azda çıksa dokunuşumla sıçramış anında beni bulmuştu ağlamaktan kızarmış yeşillikleri.

"K-Karan." demişti titreyen sesiyle. Hiç vakit kaybetmeden dizlerimi çöküp oturdum ve onu kendime çekerek başını göğsüme yatırıp sarılmıştım.
Çok kötüydü..

"Burdayım güzelim, yanındayım. Kendini sıkmana gerek yok tamam mı? Rahatla, sakın duygularını bastırma." dedim yatıştırıcı ses tonumla.

"K-Karan ben babamı ve abimi ç-çok özlüyorum. Babamı k-kaybettim. Abimi bulabilecek miyim?" demişti ağlamaktan ve bağırmaktan çatallaşan sesiyle.

"Bulacağız güzelim. Tamam mı? Abini bulacağız." demiştim. Benden biraz uzaklaşıp gözlerime bakmış "B-ben ne yapacağımı bilmiyorum. Böyle olmamalı. Neden geldin ki? Beni böyle görmemeliydin." diyerek tekrar başını eğmişti.

"Hayır Asya. Yapma güzelim." dedim çenesinden nazikçe tutup gözlerime bakmasını sallayarak devam ettim. "Neden kendine bir insanmış gibi değilde robotmuşsun gibi davranıyorsun hım? Duygularını yansıtman seni zayıf göstermiyor. Eğer onları bastırır ve zamanında yaşaman gereken duyguları yaşamazsan kendine zarar verirsin. Yaşadıkların, yaşadıklarımız asla kolay şeyler değil tamam mı? Yas tutman, ağlaman çok normâl." dedim yatıştırıcı bir sesle.

Konuşmadı..
Konuşmasına gerek de yoktu. Yalnızca başını eğip göğsüme koydu. Bende sustum ve saçlarını okşadım yavaş yavaş, öptüm arada. O kadar kötüydü ki acısını hissediyordum. Kollarımın arasında o kadar savunmasızca titriyordu ki..

O güçlü, hiç bir şeyden etkilenmeyeceğini düşündüğüm kız şimdi bana sımsıkı sarılmış titriyordu. Odaya girdiğim ve onu gördüğüm ilk saniye anlamıştım duygularını bastırdığını, kendini sürekli kontrol ettiğini biliyordum. Elbet bir gün dışa vuracağı belliydi. Kendine her anlamda zarar veriyor bu şekilde cezalandırıyordu.

Kendini suçluyordu..
Babasını öldürdüğü için kendini affedemiyordu..
Onu özlüyordu.
Kendine sürekli babasını hatırlatıp özlemini gidermeye çalışıyor fakat her hatırladığında da o sahneyi tekrar tekrar yaşıyor babasıyla birlikte kendini de öldürüyordu her seferinde..

Onu anlıyordum..
Yaramız aynıydı..

Asya göğsümde uyuya kalana kadar ona sarılıp sakinleştirmek için saçlarını okşadım. Hiç bir şey konuşmadık. Onunla iletişim kurmama gerek yoktu. Neler hissettiğini, neler düşündüğünü, nelere üzüldüğünü neden kimseye bu yanını göstermediğini biliyordum. Onu her bir hücrem de hissediyordum. Sanki ruhlarımız birmiş gibi..
Nedensizce çekiliyordum ona, kontrolsüzce..