VİRÜS

BEN İLGİLENECEĞİM..

İyi okumalaar💕
_______

Bir kaç gündür hastahanedeydim.
Daha doğrusu Karan beni buradan çıkartmıyordu..

Bende inatlaşmıyordum. Toparlanmam ve iyileşmem gerekiyordu. Bugün ailemin geleceğini öğrenmiştim. Bi kaç gündür doğru düzgün uyanık değildim. Karan ailemle görüşüp bugün gelebileceklerini iyi olduğumu söylemişti.

Gergindim ve Korkuyordum. Belkide bu yüzden erteliyordum...

Anneme ne diyecektim bilmiyordum..

Annem biliyor muydu onu bile bilmiyordum.

Nasıl karşılardı..

Beni suçlar mıydı?

Ben kendimi suçlarken, asla hazmedemezken..

O beni affeder miydi?

"Asya, şu ilacı da içmen gerekiyor." konuşmasıyla düşüncelerimden sıyrılıp dalgınca Karan'ın bana doğru uzattığı içi su dolu bardağa ve ilaca bakmıştım.

Elinden yaşavaşça ikisinide alıp
"Teşekkür ederim." dedim.

Kaç gündür Karan ilgileniyordu benimle.
Elbette zorunda değildi..
Yalnızca ekip arkadaşımdı..

Yardım etmese de kendim idare ederdim elbette. Gerçi beni merak edip gelenleri ve yanımda durup, bana bakmak isteyenlere de izin vermemişti.

İlk gün Yusuf gelmişti o sırada uyumak üzereydim ama dalmadan önce Karan'ın Yusaf'a söylediği sözleri hatırlıyordum.

'Ben ilgileneceğim' demişti..

Yusuf yinede o gün ben uyanana kadar beklemişti.

Sonrasında Karan'ın bakışları ve laf sokmalarıyla birlikte 'Asya'nın dinlenmesi gerek' demelerine dayanamayıp gitmişti.

Yusuf'un ziyareti iyi gelmişti.

...

"Annem biliyor mu?" diye sormuştum endişeyle Karan'a doğru bakarak.

Neyi kastettiğimi bildiği için soru sormadan elimden bardağı alarak komodine koymuş, tekli ziyaretçi koltuğuna oturup gözlerime bakarak sakince konuşmuştu.

"Muhtemelen haberi olmuştur. En son ki konuşmamızda ne olursa olsun seni gerçekten görmek istediğini ve merak ettiğini söylemişti." dedi.

Başımla onaylayıp bakışlarımı oynadığım ellerime çevirdim üzgünce.

"Asya, bana kendini suçladığını söyleme sakın." dedi kaşlarını çatarak.

"Bu senin suçun değil. Baban zaten öyle yaşamak istemiyordu. Üstelik başka seçeneğin yoktu kardeşini kurtardın güzelim." dedi kırmaktan korkan sesiyle.

Beni biliyordu..

Nasıl bu kadar tanıyabilirdi ki..

Ben kimseyle bi şeyimi paylaşmaz her şeyimi kendim hallederken..

Nasıl bu kadar tanıyabilmişti..

Başkanın odasına gideceğimi bile tahmin etmişti..

Bu yüzden odadan çıkmamıştı o gün.

"Biliyorum. Bunlar olmadan önce babamla konuşmamızda bana eğer olurda kurtarılmazlarsa, 'bizim o şekilde yaşamamıza izin verme' demişti." dedim.

Sonra onun söylediği şeyi farkedip kaşlarımı çatarak sordum.

"Bi dakika sen babamın o şekilde yaşamak istemediğini nerden biliyorsun." diye sordum merakla.
Kimseye anlatmadığımdan emindim.