Kusur.
Beni iliklerime kadar tanımlayan, içime işleyen kelime. Eksiktim, kusurluydum, hiçbir zaman tam olamadım. Çabaladım. Olmuyordu.
İçimdeki eksiklik yetimhane koridorlarında bir yerlerdeydi. İçimdeki eksiklik beni evlat edinen ailenin beni evlat...
Bu kitabı ne zaman patlatıyoruzz yaaaaa ne zamannn? 🥹
Yorum yapıp beğenmeyi ve beni takip etmeyi unutmazsanız çoook sevinirim 🥹❤️🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sizce fotoğraftaki kişiler kim? Bölümü bitirince buraya yazar mısınız?
Keyifli Okumalar!
Çevremdeki insanlar için zamanın durmuş olmasını üçüncü bir göz olarak izlemek sık sık başıma gelmezdi. Geldiğinde de zaman içinde zaman varmış gibi hissederdim. Şu an da hissettiğim gibi.
Batuhan'ın Leyla demesiyle beraber, Bahadır ve Nil'in bakışları da hızla dışarıya kaymıştı. Üçü de ölümün getirdiği şokla, yolun ortasında dikilen kıza bakıyordu. Ben ise nutku tutulmuş üç insana.
Meraka sürüklemeye devam eden sessizliği bozmak isteyerek konuştum. "Leyla kim?"
Üçü de pür dikkat kıza bakmaya devam ediyordu. Gözlerim arada kıza kaysa da bizimkilerin bu kadar kitlenmesine anlam verememiştim. Kimdi bu Leyla?
Soruma cevap vermek yerine oturduğu yerden hareketlendi, Batuhan. Aracın kapısına yöneldi ve hiç vakit kaybetmek istemezcesine kolu indirdi. Ellerimi olduğu yerde iki yana açtım, "Kim bu kız?" diye sordum. Batuhan, sorumu duymazdan geldi ve araçtan indi. Bahadır ve Nil de transa girmiş gibiydiler. Batuhan'ın peşinden gitmek için hareketlendiklerinde, benim de inmekten başka çarem yoktu.
Hızla araçtan indik. Batuhan, oldukça geniş adımlar atıyordu. Arkasından koşturdum ve ona yakınlaştım. Batuhan, hala inanamayarak kıza bakıyordu. Birkaç adım yaklaştı ve aralanan dudaklarının arasından "Leyla," kelimesi çıktı. Kara kaşlı, kara gözlü olan Leyla gülümsedi.
Batuhan, elleriyle gözlerini ovdu. "Gerçekten sen misin?"
Leyla, davetkar bir biçimde gülümsedi. "Benim,"
Batuhan, ellerini havaya kaldırdı ve şakaklarını avcuna aldı. Sağa sola adımlarken, "Gerçekten sen misin?" diye sordu tekrardan. Bu tavrı, kaşlarımın çatılmasına sebep oldu. Nil ve Bahadır da şaşkınlıkla histerik sesler çıkararak önüme geçti. Nil, sürekli "Oha, oha, oha..." diyordu. Bahadır'ın ağzından ise "İnanamıyorum," kelimesi dökülüyordu.
Leyla, gülerek Batuhan'a adımladı ve havada olan kollarından birini tuttu. Kolu kendine çekerken, elleri buluştu. Batuhan'ın elini tuttuğunda, "Bak, gerçeğim," dedi. Kızın sevgilime bu kadar temas etmesi beni hayrete düşürürken, Batuhan'ın kendini halen geri çekmemesi...
