Kusur.
Beni iliklerime kadar tanımlayan, içime işleyen kelime. Eksiktim, kusurluydum, hiçbir zaman tam olamadım. Çabaladım. Olmuyordu.
İçimdeki eksiklik yetimhane koridorlarında bir yerlerdeydi. İçimdeki eksiklik beni evlat edinen ailenin beni evlat...
Bölüm biraz gecikti... kusura bakmayın ❤️🩹 Beğeni ve yorumlarınız beni çok mutlu eder ❤️🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kenan Yıldırar & Hande Yıldırar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar!
Mahzen'in labirenti andıran koridorlarında yürüyordum. Tuhaf bir şekilde mutlu ve huzurluydum. Karşılaştığım insanların yüzündeki tebessüm emarelerinden de anladığım kadarıyla Mahzen'in tamamında bir sevinç atmosferi vardı. Suratıma yerleşen alaycı gülüş, ülkedeki son durumların ne olduğunu düşündürdü. Her şey daha yeni başlamışken biz neden mutluyduk?
Suratımdaki alaycı gülüş, yerini meraka ve çatılan kaşlara bıraktığında bizimkileri merak ettim. Elimi cebime attığımda telefonum yoktu. Galiba her zaman takıldığımız odada unutmuştum. Veya Batuhan'ın odasında da unutmuş olabilirdim.
Adımlarımı yavaşlatıp etrafıma bakındığımda, zemin kata daha yakın olduğumu fark ettim ve yürüdüğüm yoldan geri döndüm. İlk önce bizimkilerin yanına uğrayacaktım ve telefonum orada mı diye bakacaktım. Eğer yoksa Batuhan'ın odasına gidecektim. Böylesi daha mantıklı gibiydi.
