FELAKETİM

20. Bölüm

Hepinize selam çikolata toplarııım!
Yeni bir bölümle burada, karşınızdayız. Umarım bölümü beğenirsiniz. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Seviliyorsunuz:)

~•~
(2 hafta sonra)

Her geçen gün param tükeniyordu ve babamın benim adıma açtığı hesaptaki para tükenmek üzereydi. Sonuçta 4 ayı aşkın bir süredir bu hesaptaki parayı kullanıyordum. Sonuç itibariyle elimdeki para tükenmiş ve zor durumda kalmıştım.

Beynimin içinden geçen rica nutuklarıyla parmaklarım telefon rehberimde dolanmaya başladı. Derin bir of çekerek elimle yüzümü ovaladım.

Borç para istemek kadar zor bir iş yok bu hayatta.

Ciddi anlamda utanıyordum. Hayatım boyunca kimseden para istememiştim çünkü babam haftalık olarak hesabıma para yatırıyordu ve ben oradan ihtiyacım olduğunda kullanıyor, kalanını da biriktiriyordum. Ama şu anda birisinden borç para almam şarttı çünkü faturaları ödemem lazımdı ama bu parayı kimden alırsam alayım utancımdan hayatım boyunca suratına bakamayacaktım. Kararsızlık içinde boğulan parmaklarım en sonunda bana en anlayışlı davranacak kişiyi seçmişti.

Melodi

Numaranın üzerine tıklayarak aramayı başlattım. Derin nefeslerle utancımı bastırmaya çalıştım.

"Sesini duyan cennetlik Açelya. Beni aradığına inanamıyorum gerçekten. Hayırdır, bir sorun yoktur umarım?"

"Merhaba Melodi," diye mırıldandım. " Gerçekten nasıl başlasam bilemiyorum."

"Açelya," dedi Melodi gayet ciddi bir şekilde. "Sorunun her ne olursa olsun ben senin arkadaşınım ve sana elimden geldiğince yardımcı olmak için buradayım. O yüzden sakin ol ve derdin neyse bana açıkça söyle."

"Biliyorsun annem ve babam şu an yoklar ve ben biraz para sıkıntısı çekiyorum," dedikten sonra derin bir nefes aldım. " Bana bir miktar borç para verebilir misin?"

"Sorman bile başlı başına hata Açelya. Elbette eve para getiren biri olmadığı için paraya sıkışman çok normal ve seni çok iyi anlıyorum. Bunda utanıp sıkılmanı gerektirecek bir durum yok. Hatta bu zamana kadar nasıl idare ettin, onu çok merak ediyorum. Ay, sanırım ben yine çok konuşmaya başladım. Sen bana IBAN at ben direkt karta yollayayım parayı, oradan çekersin gülüm, tamam?"

"Teşekkür ederim Melodi, çok anlayışlısın." dedim içtenlikle.

"Gülüm bunda teşekkür edilecek bir şey yok. Ya ben sana ne diyecektim, sen benim evde kalsana. Hem ben tek başıma çok sıkılıyorum, sende benimle yaşarsan daha eğlenceli olur. Hem pijama partisi bile yaparız belli mi olur? Ha, ne dersin olur mu? Lütfen, lütfen, lütfen!"

Kararsız kalmıştım ama sanırım Melodi'yle yaşamak pek de kötü bir fikir değildi.

"Pekala, geleyim madem. Ne zaman geleyim?"

"Ayy! Yaşasın. Sen eşyalarını toparla ben seni almaya geliyorum." dedi ve neşeli bir sesle güldü.

Gülüşü beni kıkırdatırken "Deli kız," diye mırıldandım. "Kapatıyorum, görüşürüz."

"Görüşürüz Açelom!" deyip telefonu kapattı.

Açelom?

Oturduğum koltuktan kalkıp odama çıktım ve kıyafetlerimi bavuluma tıktım. Bakım ürünlerimi, makyaj eşyalarımı, takılarımı ve daha nice ıvır zıvır eşyamı çantalara doluşturdum. O sırada telefonuma mesaj geldi.

Melodi

- Gülüm IBAN atmayı unuttun.

Ah benim salak kafam. Gerçekten hakiki bir maldım. Para isteyip de bunu unutan ilk insandım. Utanarak mesaja geri döndüm ve ibanımı gönderdim.