Z WORLD: KIYAMET'İN SESLERİ

*1.KISIM* [ 4.BÖLÜM ] [YILLAR SONRA]

Sevgili günlük, Ben Mustafar. Bugün 1 Ağustos 2055 Çarşamba, Kıyamet'in otuzuncu yılına giriyoruz. Donna ve Savannah'ın götürülmesinden bu yana yedi yıl geçti. Sacimorlar bu süreç boyunca bize hiçbir şekilde saldırmadılar. Tam yedi yıl geçti, ne durumda olduklarını, ne yaptıklarını, hayatta olup olmadıklarını bilmiyorum. Donna'dan bana kalan tek hatıra, gittiği gün yanağıma kondurduğu öpücüktü. O günden sonra hiçbir kıza bakamadım, daha doğrusu bakmadım. Hayatım sadece topluluğumuzun geleceğini korumak ve düşünmek üzerine oldu. Benim için çok zor olsa da, babası için bu hayat daha da zordu. Zira kızını yedi yıl boyunca görmemişti. Son zamanlarda iyice kafayı yedi, ekibe karşı ve gruba karşı çok korumacı oldu.

Ayrıca doktorlarımız ona kanser teşhisi koydu. Tek üzüntüm, kızını bir daha göremeden ölürse ve Donna bir şekilde geri dönerse ne yapacağımız. Güçlerimiz arttı, koruma duvarlarımızı geliştirdik ve sayımız bu yedi senelik süre içerisinde on bin kişiye ulaştı. Bazı küçük gruplarla çatışmalarımız oldu, lakin öyle kanlı bir savaş asla geçirmedik. O zamanın gençleri büyüdü ve askeri eğitim için Bayan H. ile çalışmaya başladılar. Bayan H. yedi sene önceki gücünde değil artık, zira yaşlandı ve bu eğitimlere devam edecek birini bulmaya çalışıyor.

Ben askeri birliğin komutanlarından birisi oldum. Bu süreçte birçok kızla tanıştım, ama hiçbiri Donna'nın yerini tutamadı. Onun gülüşü, bakışları ve bana olan hayranlığı hiç kimsede bulunmadı, bulunamaz da. En büyük korkum ölmüş olması, zira bu yedi sene içinde birçok ekip ile beraber dışarı çıkıp onu aramamıza rağmen asla bulamadık. Sacimor'ların ana merkezinin bizden uzakta bir yerde olduğunu düşünüyorum, yoksa çok önceden bulurduk.

Bugün yaşananları anlatmak isterim. Topluluğumuzun en yaşlısı Temura bu sabah hayatını kaybetti. Kendisi doksan altı yaşındaydı ve artık yürümekte zorlanıyordu. Ölmeden önce bana bir şeyler söyledi. "Mustafar, kehanet gerçekleşmek üzere. Zamanında gidenler geri dönüyor. Topluluklar birleşecek, beraber hareket edecekler. Ama büyük düşmanlar da geliyor. Kan gövdeyi götürecek ve sevdiğin birisini kaybedeceksin." Tüm bunlar ne anlama geliyor bilmiyorum. Aslında kehanetin gerçek olup olmadığını düşünmüyorum artık.

Bugün aramıza yeni insanlar katıldı, aralarından birisi Donna'ya çok benziyordu. Belki hayal gücüm böyle görmemi istedi, bilmiyorum. Tek bildiğim onu çok özlediğimdir. Bu yedi yıl içinde kimseye bakamadım. Bugün bir keşifte yaratıkların evrim geçirdiğini fark ettik. Hızlanıyorlar, güçleniyorlar ve akıllanıyorlar. Eskiden tek başlarına hareket ederlerdi, şimdi ise birlikte hareket ediyorlar. Bir yaratığı öldürmek kolaydır ancak bir topluluk halinde hareket ederlerse duvarlarınızda olsa bile yıkıp geçerler. Bu yedi senelik süre içinde, Alexfandora, Kindomassa, Hilhos ve Gamortas topluluklarının yıkıldığını ve binlerce insanın yaratıklar tarafından vahşice katledildiğine tanık olduk. Bu topluluklar, Abd topraklarında en geniş kitlelere hitap eden topluluklardı.

Benim bir amacım var aslında, planladığım ve yapmak istediğim bir şey; tüm küçük toplulukların aralarında bulunduğu bir koalisyon kurmak. Bu koalisyonu kurabilirsek, en küçük bir savaşta ya da yaratık istilasında birbirimize kenetleneceğiz. Ama öncelikle bazı gerçekleri ortaya çıkarmamız gerekiyor. Donna ve Savannah gerçeği, hayattalar mı yoksa öldüler mi? Öldülerse, bunun intikamını almak zorundayım. Eğer hayattalarsa, onları bir şekilde bularak kurtarmalıyım. Rickey'i ise kendi ellerimle öldüreceğim. Zira benim için en değerli varlığı aldı benden, kendime kızıyorum sadece bunca zaman yanı başımda olan bu gerçeği nasıl görmedim. Onun bana olan bakışlarından anlamam lazımdı, zira ona aşık olduğumu o gidince mi fark etmeliydim. Bu nasıl aşk, bu nasıl bir sevgi kendime lanet etmediğim bir gün bile yok.. Onu eğer bir gün görürsem, o günkü gibi seveceğim. Onu düşünmediğim bir gün bile yok. Çok saçmaladım farkındayım. Zira yazacak çok şey var. Bir dağa çıkıp avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. Kendime kızmak, küfür etmek istiyorum. Aptallığıma mı kızayım, onu kaybettiğime mi kızayım bilmiyorum. Her gün yaşananları buraya yazmak istiyorum artık, yedi senedir buna cesaret edemedim.

Yarın görüşmek dileğiyle, yaşadıklarıyla, yaptıklarıyla, hatalarıyla ve tüm pişmanlıklarıyla yaşamaya çalışan Mustafar Fastimos.

Hikayemiz; [ 1.Bölüm 5.Kısım ] [ NELER OLDU? BÖLÜM 1 ] ile devam edecektir.