Sabaha karşı gözlerimi araladığımda ilk olarak gözlerim abimi aradı. Ben uyurken Jankat'la beraber yanımıza gelmişlerdi, abimde kafasını duvara yaslamış, kucağında Jankat'la beraber uyuyordu.
Daha sonra Ali'ye baktım, elinde telefonla beraber uyuyakalmıştı. Gözlerini kontrol ettim, uyuyordu. Elinden dikkatlice telefonu aldım. Şifresi vardı, ayrılmadan önce biliyordum. Değiştirmedi.
-7283
İkimizin okul takımındaki numarasının birleşimiydi, onun numarası 72, benimki de 83 numaraydı.
"Amacın ne Efe?"
Ne ara uyandı lan bu?
"Hiç."
"Alayım o zaman telefonumu."
Sessizce telefonunu alıp, tekrar kapattı Ali. Hayır baksam ne olacaktı ya? Tekrar gözümü kapatıp uyumaya çalıştım.
Ama kapının zorlanması ile bu pek mümkün olmadı. Hızlıca herkes ayaklandı ve yanlarında ki sert cisimleri ellerine aldılar, bizde aldık. Mert Abi hızlıca herkesi yönlendirmeye başladı.
"12'LER PENCERE KENARLARINA GEÇİN, SİZE GELENLERİ CAMDAN AŞAĞI ATIN! 11'LER SİZE GELENLERİ, YUMRUK MU DERSİNİZ NE DERSİNİZ BİLEMEM, DÖVÜN! 10'LAR SİZE GELENLERİ TAŞLAYIN, 9'LARDA TAHTALARLA FALAN VURSUN ARTIK!"
Kapının açılıp, önündeki sıralar yere düşünce hepimiz kulaklarımızı kapattık. Daha sonra üzerimize gelen virüslüleri dövmeye başladık.
Mert Abi hem bizi yönlendiriyor, hemde yaşam savaşı veriyordu. Zordu cidden.
"KOŞARAK ÇIKIN SINIFTAN, HIZLI OLUN!"
Hepimiz sınıftan çıktıktan sonra uzun koridorda hem yaşam savaşı veriyor, hemde kaçıyorduk. Koduğumun herifleri her yerden geliyorlardı.
.
.
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zombiler Gerçek Değil ):( AlEf
Action"Zombiler gerçek değil Efe." "Bok değil orospu çocuğu, gerçekler bir kere, görürsün yarın virüs Türkiye'ye gelince."
