Sınıfın en köşesinde, Ali ile birlikte oturuyorduk. Gece olmuştu, azınlığımız yorgunluktan uyuyordu.
"Bizi kimse kurtarmayacak."
Umutsuz şekilde Ali'ye söylediğim cümleyle gözlerimde dolmuştu, Ali ise beni çenemden tutup kendi yüzüne çevirdi. Daha sonra bıraktı.
"Umutların bittiği yerde mucizeler başlar güzelim, illa kurtulacağız."
Bir süre durdum, nefes alıp verdim. Daha sonra gözlerimizi buluşturup Ali'ye doğru tekrar konuştum.
"Ali, iyi hissetmiyorum."
"İyi hissetmek ister misin?"
"Evet."
Ali'yle yüzlerimizi yaklaştırdık, sol elimi onun boynunun sağına yerleştirdim. Daha sonra dudaklarımızı birleştirdik yavaşça. Karnımda oluşan kasıntı bir yandanda kelebek hissi yaratıyordu.
Yavaşça dudaklarımızı hareket ettirmeye başladık, aylar sonra tekrar onun dudaklarını hissetmem, güzel hissettiriyordu.
Ben onun dudaklarından yavaşça ayrıldığımda, dudağımda hissettiğim soğuklukla hafif mızmızlanmıştım. Aldırmadan konuşmaya devam ettim.
"Tekrar yapabilir miyiz?"
"Sen istersen, neden olmasın?"
.
.
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zombiler Gerçek Değil ):( AlEf
Action"Zombiler gerçek değil Efe." "Bok değil orospu çocuğu, gerçekler bir kere, görürsün yarın virüs Türkiye'ye gelince."
