Zombiler Gerçek Değil ):( AlEf

1.0

Aradan 3 gün geçmişti, bizi kurtarmaya gelen kimse yoktu. Neredeyse herkes ümitsiz bir şekilde ölümü beklerken, bazılarımız ise kurtulma ümidini yitirmiyordu. Herkes sessiz bir şekilde birbirlerine bakarken, Hakan Abi konuştu.

"Kaç gündür helikopterler geçiyor, biz ise aptal gibi hala burada bekliyoruz. Çok saçma, çatı katına çıkıp birşey yapmamız lazım."

Benim sınıfımdan Öykü konuştu.

"Ne alaka? Çatı katında bir bok mu olacak?"

"Ateş yakarak burada olduğumuzu belli edebiliriz aptal, zekanı kullan azcık."

"Sen çok mu zekisin, ateşi neyle yakacağız?"

"Yanımda çakmak var, gerizekalı."

Berat Abi konuşmaya devam etti.

"Çatı katına çıkmamız çok zor, zombilerin hepsi koridorda dolaşıyor. Okul nüfusu fazla olduğundan, her yerdeler."

Merih Abi araya girdi bu sefer.

"Aramızdan birkaç kişi kendini feda edebilir, bazılarını direkt salabiliriz. Örneğin 9/D'den bazı kişileri."

Hakan Abim, Merih Abinin dediğini uygun bulmamıştı.

"Saçma salak konuşma Merih, onlarda bir insan, hatırlatayım."

Bir süre sessizlik oluştu, daha sonra Kerem Abi ayağa kalktı. Pencereye doğru ilerlediğinde arkasından hızlıca Yunus Abi kalktı.

"Kerem aklından öyle birşey geçirmiyorsun, değil mi kardeşim?"

"Annem, babam, kardeşim ve Altay öldü, Yunus. Yaşamamın bir anlamı kalmadı."

Kerem Abi pencerenin pervazına çıktığında bizde kalktık hızlıca, Yunus Abi tutuyordu onu.

"Kerem saçmalama, biz varız. Arkanda bu kadar insanı üzgün şekilde bırakmak istemezsin değil mi?"

"Yunus zaten benim hayatımın anlamları ölmüş, benim yaşamak için bir sebebim kalmadı ki."

Yunus Abi, Kerem Abinin sıkıca tuttuğu kolundan tutup pervazdan indirdi. Daha sonra sarıldı, Kerem Abi ise Yunus Abi'nin omzuna kafasını yaslayıp ağlamaya başladı.

"Sen aptal bir çocuk değilsin Kerem, olmakta istemiyorsun. Ama böyle davranak aptallaşıyorsun. Yapma."

Sınıfta sadece Kerem Abinin ağlama sesleri duyuluyordu. Çaresizlik bu olsa gerekti.

.

.

.