Değildim Yalnız

14. Bölüm: Kalp Kırıkları ve Nefretler

Feza Kaos'tan

Önümde biri beni kendine döndürmeye çalışıyordu. En sonunda başardığında gözlerim fazla ışıktan dolayı kamaştı.

"N'oluyor?" Diye sordum güçsüz çıkan sesimle.

"Kızım iyi misin?" Babamın naif sesi doldu kulaklarıma. Gözlerimi ovuşturup ışığa alışmaya çalıştım.

Gözlerimi tamamen açtığımda karşımda babamın endişeyle bana baktığını fark ettim.

Gözlerim arkasına kaydığında Uraz'ın öfkeyle bana baktığını farkettim.

Ne olmuştu birden? Saç diplerim acıyordu ve ellerimdede kan vardı.

"N'oldu bana?"

Herkes şaşkınca bana bakıyordu. "Hatırlamıyor musun kızım?" Helen'in bana sorduğu soru kaşlarımı çatmama neden oldu.

"Hayır." Uraz alayla güldü. "Bak bana, yüzümdeki yaraların sebebi sensin! Buradaki insanların kavga etmelerinin nedeni sensin! Birde hatırlamıyorum diyorsun! Yalancı, iki yüzlü!" Şaşkınca ona baktım.

Sonra olanlar aklıma geldi. Yüzüm düştü. "Özür dilerim." Gözlerim doldu.

Birden Oktay köpürüp bağırdı. "Feza iyi misin!? Sana zarar veren Uraz! Sana iki yüzlü diyen biziz!"

"Yemin et. Bak bilmiyordum bunları." Alaylı bir şekilde konuşmuştum. Kalbim kırılmıştı çünkü.

"Abiciğim, bana bak." Karan'ın konuşmasıyla ona döndüm. "Efendim?"

Yüzüme kaşları çatık bakıyordu. Ağzını açtı ama sonra geri kapattı. Sanırım söyleyeceği şeyden vazgeçmişti.

Berkin birden beni hepsinin arasından çekip merdivenlere yönlendirdi. "Kız mental olarakda fiziksel olarakda çok yorgun. Bırakın dinlensin." Dedi ve beni yukarıya çıkarmaya başladı.

Odama gelince beni yatağıma yönlendirdi. Kendiside benimle birlikte yatağa girdi. Kaşlarımı çatıp ona baktım. "İtiraz etme, lütfen." Dedi daha deminki sakin Berkin gitmiş, ağlamaklı, korkmuş bir Berkin gelmişti.

Kafamı salladım sadece. Bana arkasını dönüp cenin pozisyonu aldı. Yatağın köşesine yatmıştı.

Rahatsız olmayayım diye böyle yapmıştı sanırım.

Bende arkamı dönüp cenin pozisyonu aldım. Berkin konuşmaya başlayınca kulağımı sesine verdim.

"Korktum."

"Neyden?"

"Kendine daha başka zararlar vermenden. Gerçi... Abimlerin senin kalbini kırmasındansa böyle birsey olmasını yeğlerdim." Kaşlarım çatıldı. Ne yani kendime zarar vermem daha mı iyiydi?

"Ne?" Dedim sitemli bir şekilde.

"Kızma hemen. Kendine birşey yapamayacağını ikimizde biliyoruz Feza. Ama abimlerjn kolayca kalp kırabileceğinide sadece ben biliyorum." Dedi ve hıçkırdı.

"Yetimhaneden çıkınca abim bambaşka biri oldu. Karşındakinin kalbini ve düşüncelerini umursamayan, kolayca kalp kirabilen birine dönüştü. İlk defa bana kızdığında, hak etmemiştim. Bir kızı sevmem kötü birşey değildi. Ona iyi davranmam kötü birşey değildi. Hak etmedim." Gözlerim doldu. Berkin birini mi sevmişti? Ve sırf bu yüzden Oktay ona kızmış mıydı?

Daha fazla dayanamadım ve bende konuşmaya başladım. "Ondan nefret ediyorum. Uraz'dan daha çok nefret ediyorum. Yaşamak ise istemiyorum. Bunlar bana fazla."

"Abimden nefret ediyorum." Konuştuktan sonra ikimizde sessizliğe gömüldük. Bir süre sonra dayanamadım ve ona döndüm. Yatağın köşesinde uyumasına dayanamadım.

"Berkin rahatsız olmuyorum yanımda yatmandan. Bana yaklaşabilirsin. Sen benim kalbimi kırmadın." Kafasını benden tarafa çevirdi. Sonrasında da bedenini.

Şimdi tamamen bana dönüktü. Biraz yaklaşıp tekrar kafasını yastığa koydu.

"Abim senin kalbini kırsada ben senin gözünde kötü biri olmadım değil mi?" Onaylamam için yalvarıyordu sanki.

Gözlerimi onaylar şekilde kapatıp açtım. Burukça gülümsedi. "Keşke o da senin gibi düşünseydi." Dedi bana biraz daha yaklaştı.

Kollarını belime sardı. Kollarının varlığını hissetmiyordum bile. Bende bir elimle tişörtünü tutup diğer kolumuda omzuna sardım.

Gitmesini istemiyordum.

"Bebekkende böyle sarılıyordun bana." Dedi ve alnımdan öptü. Goznden akan yaş benim yanağıma düştü.

Kafamı göğsüne bastırdım. İyiki vardı o.

💫💫💫

Bilerek kısa yazdım. Zamanım yok.

Düzenlemeye de zaman bulamadım kusuruma bakmayınn.

Yarın Doğum Günüüüüümm kutlayınn skndlsndlsmldnfks