Look in the eyes (Sandro Marcos)

#37

Sandro's pov:

"Where did you go, Sandro?" Mom asked me pagkatapos umalis ng mga Cardova.

"Sa rooftop, mom" I said and lumapit sa kanila.

I look at Vinny and he have this teasing smile.

"What?" I asked and he shake his head and start laughing.

Parang walang nangyari sa kaniya ah kahit na napapangiwi na siya sa kakatawa.

Pag ako nainis dito, magdadagdag pa ako ng pasa sa mukha niya.

"Kasama mo ba si Natalia kanina sa rooftop?" Mom asked.

Hindi na kagaya kanina na umiiyak siya. Ngayon naman ay parang kinikilig siya na ewan.

"Yes, mom. I'm with her earlier" I told the truth. Talaga naman na magkasama kami.

"Yieeee" mom said and pinalo niya pa ako sa braso.

"HAHAHAHA you're making a moves now kuya ah" Vinny said and laugh.

"Tsk" I said. Pinipigilan ko na ngumiti dahil sa pang-aasar nila.

"Do you like her, son?" Dad asked me na napatingin naman sila sa akin.

How can I tell them... Do I like her?

"I think.. yes" I don't know kung totoo ba yung sinabi ko. Well I think I like her nga.

Kahit na hindi pa kami masiyadong nagkakakilala at hindi maganda yung first encounter namin... I like her na.

"What do you mean, you think? You like her, son. Akala mo ba hindi namin napapansin yung mga tingin mo sa kaniya" mom said

Paano ba ako tumingin sa kaniya?

Inasar asar pa nila ako tungkol kay Natalia at dahil hindi napigilan ni Vinny yung bunganga niya nasabi niya yung nangyari sa London.

I tell them that I flirt at Natalia and hindi nung welcoming party yung first time na na meet ko siya.

Mas kinilig naman si mom because of what I said. She said na baka kami nga para sa isat isa.

Now, I know kung ano ang nararamdaman ko para sa kaniya. I like her na nga.

Natalia's pov:

Ang sarap pala na mag share ng kahit kaunti tungkol sa sarili mo.

This is the first time na nag kwento ako sa isang tao lalo na at hindi ko naman ganun kakilala at kaclose.

Well, I know makakarelate rin naman siya sa sinabi ko dahil nasa ganun silang situation.

Malalim ang iniisip ko na hindi ko naramdaman na nakaupo na pala ako ngayon sa sofa here sa living area namin.

"Mapapasama kung madadamay pa tayo sa gulong ito" seryoso na sabi ni Minerva.

What is she talking about?

"What do you mean, Minerva?" Nonno asked with his cold voice.

He's creeping me out. Last time na naging ganito yung expression ni Nonno, nung muntikan na akong mamatay.

"W-what I'm telling, Pappa. We can't just go and help them. Wala sa atin ang threat, tahimik tayong nabubuhay at wala namang nagbabanta sa buhay natin mismo"

Is she insane? Ano ang ibig niyang sabihin? She want na wag nalang makealam sa problem na hinaharap ng mga Marcos?

"Hah!? Are you telling me na hayaan nalang sila sa problem na kinakaharap nila!?" Tumaas na ang boses ni Nonno kaya naman lumapit ako sa kaniya.

I look at Minerva and I glare at her.

"Pappa, hindi sa ganun... "

"No! I don't want to hear that nonsense!" My grandfather said and he stand up and umalis.

Tumingin ako kay Minerva.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?" I asked her.

"Sinasabi ko lang ang makakabuti sa pamilyang ito. Kapag tuluyan pa tayong nangealam ay baka masama tayo sa gulong kinakaharap nila"

"Hah! Are you scared, Minerva?" I asked her and smirk.

"Hindi ako natatakot sa ano mang mangyari. Ang kinakatakot ko ay ang kakalabasan nito. Tumatanda na ang lolo mo, Natalia.. hindi niya na kayang protektahan ang lahat ng nandito"

"Look... I don't know why you're being like this. If you're scared then tell now but what I can say right... Don't block the way. Malapit na kaibigan ng pamilya ang mga Marcos, ano sa tingin mo ang gagawin ni Nonno"

Iniwan ko siya sa living area at umakyat sa second floor and to my room.

Kahit ako ay naiinis sa inasal nung babaeng iyon. Well, gets ko rin naman siya pero hindi sapat para pagsalitaan niya ng ganun si Nonno.