Her İnsan Kötüdür

VII - yakışmadı gömüldüğü yere.

7

yakışmadı gömüldüğü yere.

Upuzun bir zaman diliminin içinde kısılmıştım. Kaçacak bir yerim yoktu. Ne yapmam gerektiğini de bilmiyordum. Bir kapanın içindeydim hayal edebiliyordum. O karanlık yerdeydim.

68.

Seni hatırlıyordum.

Seni zaman bana nasıl unutturmuştu 68?

"Bir gün buradan çıkarsak, orada gözüken büyük nehri görüyor musun?"

"O bir deniz."

"Bu su olduğunu değiştirmez ama."

"Eee?"

"Oradaki heykelin orada bir bank vardı. Çocukken annem beni hep götürürdü. Bir gün seninle de gidelim."

"Sen hala çocuksun geyikçik."

"Benim adım Maral!"

"Geyikçik!"

Başı kırılmış ve yıllardır bakılmamış özgürlük heykeli pırıl pırıldı. Ben ise saatlerdir yanında oturuyordum. O heykel uzun ve geniş bir adamın gözleri ve elleri bağlı olan bir heykeldi. Görür görmez zihnimdeki tüm parçalar yerine oturmuştu.

68?

Hayalet?

Aynı kişi miydi? Bilmiyordum. Bildiğim tek şey benim geçmişimi çok iyi bildiğiydi. Artık hava iyiden iyiye soğumaya başlamıştı ama ben sanki onu bile hissetmiyordum. O duvar yazısı, pembe kutular, denizin karşısındaki özgürlük heykeli.

Bu bendim. Benim yıllarca kaçtığım geçmişimdi. Şimdi bir kenarda bir çırpı da sessizce bekliyordu beni. Yıllarca beklemişti ya da. Pembe kutunun içinde ne vardı bilmiyordum. Açmamıştım bile. Yıllardır önünden geçmiştim bu heykeli ama ilk kez bu kelimeler yan yana gelmişti.

68 ve Özgürlük. Bu da zihnimin derinlerinde bir sayfayı açmıştı. Yapbozum, yaz boz geçmişime uymayarak bana geçmişimi göstermişti. 68'i hatırlıyordum. O ıslahevini hatırlıyordum. Çığlıklarımızı hatırlıyordum. Dün gibi aklımdaydı. Onu sıska bedenini, simsiyah saçlarının altındaki güzel sarı gözlerini hatırlıyordum. Hep güzel kokardı, hatırlıyordum. O çocuk, ismini bile bilmediğim, kimsenin bilmediği o çocuk 68 miydi?

Geyikçik.