Üçüzlerim ile Yeni Hayat

12.Bölüm🦋

Toprak

Saat 03.24'tü ve ben bir türlü uyuyamamıştım. Nilsu'yu kırmıştım. Onu kırmak istemiyordum. Sadece merak etmiştim ve ani sinirle patlamıştım. Derin bir nefes alıp odamdan çıktım. Yine Nilsu'nun yanına gidecektim. Odasının önüne gelince yavaşça açtım. İçeriye girince Nilsu'yu yatakta göremedim ve banyoda sesler geliyordu.

Hızlı adımlarla banyonun önüne gittim. Öksürme sesi geliyordu ve kapı açıktı. Korkuyla içeriye girdim. Nilsu yere çökmüş öksürüyordu. Gözlerim korkuyla açılırken hemen yanına çöktüm.

"Nilsu ?"

Biraz daha sakinleşince bana döndü. Gözleri kızarmıştı ve dolu doluydu. Ayağa kalkmasına yardım ettim. Suyu açıp yüzünü defalarca  yıkadım. O da halsizce duruyordu. Suyu kapatıp havluyu uzattım. Elimden alıp yüzünü kuruttu.

"İyi misin ? Ne oldu? Demir'i çağırayım mı ?" dedim endişeyle. Başını iki yana salladı.  "İyiyim. Biraz hava almam lazım."

Banyodan çıkıp balkona geçti. Masanın üstündeki sürahiyi görünce bardağa su koydum. Balkona çıkınca derin nefesler aldığını gördüm. Her an bayılacak gibi duruyordu. "Nilsu ?" Bana dönünce bardağı uzattım. Alıp birkaç yudum içti.

Bardağı elinden alıp köşeye bıraktım. Yere oturunca yanına oturdum. "Nilsu bir tepki ver. Korkuyorum." deyince bana döndü.

"Korkma...İyiyim. Her kabus gördüğümde oluyor. Önce kusma , öksürme ve halsizlik. Alıştım artık." dedi kısık bir sesle.

"Kabus mu ? Bu böyle olmaz doktora ne bileyim psikiyatriye gidelim. İnsan  kabus görmeye alışır mı ?" Gülümsedi ama yüzünde hüzün vardı. "2 yıl psikiyatriye gittim. İlaç kullanıyordum ama artık onların da faydası yok." diye mırıldandı. Elini tuttum. Dolu gözleriyle bana baktı.

"Dinlemedin ama ben çok üzgünüm. Sana bağırmamam lazımdı ama korktum. Annem , Nilsu yok telefonları açmıyor deyince çok korktum."  İlk günde ayağını burkmuştu. Başına bir şey geldi sanmıştım. Yoksa ona asla bağırmazdım. Nilsu , Ateş ve Berk. Üçü de benim için çok değerliydi.

"Aslında beni dinlemeyip direkt bağırmalarına alışığım ama sen...Sen öyle yapınca üzüldüm. " dedi sakince. Kendimden nefret ettim. Kardeşimi üzmüştüm.

"Önceki ailemde annem ve babam beni asla dinlemezlerdi. Bir şey söylersem inanmazlardı. Hep beni suçlarlardı. Yani bir an aklıma o günler geldi." Yüzünde buruk bir tebessüm varken gözünden bir damla yaş düştü. Elimi uzatıp yanağındaki yaşları sildim. "Biliyor musun?  Taciz edildiğimde bile ailem bana inanmadı. Beni dinlemeden bağırdılar." demesi ile benim için zaman durdu. Kardeşim taciz mi edildi?  Elim yumruk olurken nefes alamadım.

"Okul çıkışıydı. Ateş gitar kursuna gitmişti. Berk ise arkadaşları ile kaykay sürmeye. Bende eve gidecektim." duraksadı. O anları hatırlayınca gözünü kapattı. "Benden birkaç yaş büyüktü. Aniden önüme çıktı...Dokunmaya çalıştı. Zorla öpmeye çalıştı. Çok korkuyordum...Bir şekil kaçtım. Babamı aradım." Sol gözünden bir yaş daha düştü. "Ben daha konuşmadan o bağırmaya başladı.Ne dedi biliyor musun? Sözde eve gelecektin. Erkekler ile buluştun değil mi ? İnkar ettim. Gerçekleri söyledim."  Gözyaşları artarken elim ile siliyordum. Lâl olmuş biçimde konuşamıyordum. "Ben yalan söylüyormuşum...Keşke seni öldürseydi dedi. Ya 15 yaşındaydım. 15 yaşında...Benden nefret ettiğini biliyordum ama ölmemi isteyecek kadar..." Konuşamadı. Gözlerini gökyüzüne çevirip derin bir nefes aldı.

"Babam inanmadı annem inanır dedim. Nasıl eve gittiğimi bile bilmiyorum. Sadece ağladığımı hatırlıyorum. Evde annem tek vardı. Konuşmamın bitmesine izin vermeden gülmüştü. İlgi çekmek için yalan söylediğimi düşündü. Oysa anneler kızlarına inanmaz mıydı ?" Sesi titriyordu ve ağlıyordu. Göğsüme  çekip sıkıca sarıldım. Saçlarımı okşarken göz yaşları tişörtümü ıslatıyordu.  "Bende özür dilerim. Sana tepki vermemem lazımdı ama bağırıp Sarp ile gezdiğimi, bencil olduğumu söyleyince üzüldüm. Sende bilmiyordun ki..." deyince saçından öptüm.