Üçüzlerim ile Yeni Hayat

15. Bölüm 🦋

"Son gelişimden sonra çok fazla olay oldu." Gözlerimden yaşlar düşerken yüzümde buruk bir tebessüm oluştu. "Abi biz doğumda karışmışız...17 yıl sonra bunu fark ettiler." Sesim istemsizce titremişti. Özlüyorum. Abimi çok özlüyorum. Yanımda olsaydı başımı omzuna yaslayıp içimde biriktirdiğim her şeyi anlatırdım. Dinlerdi beni. Anlardı. Yanımda olurdu. Ateş ve Berk'i üzmemek için konuşmuyordum. Onlar da iyi günler yaşamamışken benim için daha fazla üzülmelerini istemiyorum.

"Sonuçlar çıktıktan sonra onlar gerçek çocuklarını istediler. Bizimle konuşmadılar bile. Sonra gerçek ailemizin Mardin'de yaşadığını ve aşiret olduğunu öğrendik." Kısıkça güldüm. Ateş'in tepkisini asla unutamam. "Berk , Ateş ve senden sonra kocaman bir ailem oldu. 4 tane abim var mesela." deyip göz yaşlarımı sildim.

"Yüzlerine karşı daha abi diyemedim. Bilmiyorum...Korkuyorum. Onlara bağlanmaktan da korkuyorum." Göz yaşlarımı sildikçe yenisi ekleniyordu.

"Senden sonra onları kaybetmekten korkuyorum. Bize iyi davranıyorlar. Onlarla konuşmak çok iyi geliyor. Özellikle Toprak abim...Sana benziyor biliyor musun ? Konuşması , davranışları, bana yaklaşımı... Konuşurken sanki seninle konuşuyormuşum gibi."Derin bir nefes alıp başımı gökyüzüne çevirdim. Hava kapalıydı. Her an yağmur yağacak gibi.

"Abim...3 yıl oldu ama ben o günü unutamıyorum. Silah gördüğüm an fenalaşıyorum. Kabuslar görüyorum." Göz yaşlarım toprağa düşerken elim ile toprağı okşadım. Abim buradayı. Toprağın altındaydı. Eskiden toprak kokusundan nefret ederdim. Nefesimi keserdi.

Ama artık toprak kokusunu seviyorum. Abim orada yattığı için seviyorum.

"Sen bana beni 3 güne unutursun demiştin. Unutmadım abi. 3 yıl oldu unutmadım. Seninle olan tek fotoğrafım, kolyemiz , bana aldığın hediyeler , birlikte çizdiğimiz resim. Hepsini saklıyorum. " Yağmur yağmaya başlamıştı. Umursamayıp başımı abimin mezar taşına yasladım.

"Seninle olan hiçbir anımı unutmak istemiyorum. Sadece o gün... O günü unutmak istiyorum. "

3 yıl önce

"Nilsu bana söz ver. Eğer bana bir şey olursa üzülmeyeceksin, ağlamayacaksın , güçlü duracaksın. Tamam mı ?"Kaşlarımı çatıp abimin ela gözlerine baktım. Durup dururken niye böyle dedi ki ? "Abi ne saçmalıyorsun? Sana bir şey olmayacak. Hem ben seni unutmam ki." dedim çocuksu bir sesle. Abim gülümseyip saçımı karıştırdı. "3 güne unutursun Nilsu' m."

Sinirle koluna vurdum. "Saçmalama. Seni ömrümün sonuna kadar unutmam. Abi...sen bana Berk ve Ateş'ten sonra aile oldun. Babamın yapmadığı şeyleri sen yaptın. Sen benim ailemsin." dedim kısık bir sesle. Ben onu babamın yerine koymuşken böyle konuşması canımı yakmıştı.

"Özür dilerim." deyip bana sarıldı.Neden özür diliyor ki ? Abim tuhaf davranıyordu ve ben korkmaya başlamıştım. Konuşacağım sıra silah sesleri yükseldi. Gözlerim korkuyla açılırken abim beni arkasına almıştı.

"Ayaz Çevik...Sonunda karşılaştık."Bu adama da kimdi ? Simsiyah giyinmiş yaşlı bir adam elindeki silahı bize doğrultmuştu. Yanındaki iki adam da silahlarını çıkarınca korkuyla yutkundum.

"Kızı bırakıyorsunuz. Sizin derdiniz benimle. Ona dokunmuyorsunuz." Abimin gür sesi sokakta yankılanırken korkuyla ona biraz daha yaklaştım. Adam kahkaha atıp "Küçük kız abisinin ölümünü görmesin mi ?" dedi.

Ölümü...

Abim ölecek mi ? Bu yüzden mi benimle böyle konuştu ? Bana veda ediyordu. Bu yüzden özür dilemişti. Ben daha ne olduğunu anlamadan adamlardan biri yanıma gelmişti. Konuşacağım sıra boynuma bir şey batırıldığını hissettim. Gözlerim kararınca biri beni kucağına almıştı.