Üçüzlerim ile Yeni Hayat

21. Bölüm 🦋

Yaşıyordu... Üç yıldır öldü sandığım abim yaşıyordu. Gözlerimin önünde vurulan abim şu an karşımda şaşkın bir ifade ile duruyordu. Niye yapmıştı? Niye beni kandırmıştı? Benim üç yıl boyunca neler çektiğimden haberi var mıydı? Yoktu... Hiçbir şeyden haberi yoktu. Beni bırakıp gitmişti. Onun gittiği gün bende ölmüştüm.

"Nilsu ?" Karan binbaşı koluma dokununca irkilip ona döndüm. "İyi misin? Daldın." Değilim. Hiç iyi degilim. Zorlukla konuşmaya başladım. "İyi...iyiyim. Ben gitsem daha iyi olacak. " Koşar adım yanlarından ayrıldım. Arkamdan bağırdığını duyuyordum ama durmak yerine daha da hızlandım. Askeriyeden çıkınca koşmaya başladım. Olabildiğince hızlı koşuyordum.

"NİLSU!" Abimin sesini duymam ile hızlandım. Korkuyorum...Onunla yüzleşmekten korkuyorum. Korna sesi ile adımlarım durdu. Araba bana çarpmadan abim beni çekmişti .Başım göğsüne çarparken kalp atışlarını duyuyordum. Benimki gibi çok hızlı atıyordu. "Özür dilerim. Çok özür dilerim. " Ondan uzaklaştım. "Dileme...istemiyorum git." Sesim fısıltıdan farksızdı. "Nilsu'm...kardeşim ya-"

"DEĞİLİM. KARDEŞİN DEĞİLİM. 3 YIL ÖNCE KARDEŞİN ÖLDÜ. " Sinirle saçımı çektim. Ellerimi tutmaya çalıştı. İttim. "Bilmiyorsun. Benim 3 yıl boyunca  neler çektiğimi bilmiyorsun. Her gece ağlamaktan öldüğümü bilmiyorsun. " Ellerim titriyordu. Boş sokakta sadece benim sesim yankılanıyordu. Mecburdum. Böyle olmasını istemedim."

Burnum sızlıyordu. Ağlamamak için zor duruyordum. Neden böyle yaptığını anlamıştım ama canım çok yanıyordu. "BEN ÖLDÜM ABİ ! BEN ACIDAN ÖLDÜM. " Göğsünü yumruklarken  bana engel olmuyordu. Aksine içime attığım her şeyi dışa vurmamı istiyordu. "Niye yalan söyledin ? Mesleğini niye sakladın? NİYE YA ? HER ŞEYİN YALAN!" Tekrar göğsüne vurdum. O ise üzgün gözlerle bana bakıyordu.

"Görev..." demişti sadece. Durdum. Sol gözümden bir yaş düştü. "Bana yaklaşımın da görevin bir parçasıydı. HER ŞEY GÖREV İÇİNDİ. NİYE SANA BAĞLANMAMA İZİN VERDİN ? BENİM AİLEM YOKTU ! SEN NİYE BANA AİLE OLDUN ? MADEM GİDECEKTİN NİYE BANA İYİ DAVRANDIN ? BENİ NİYE KULLANDIN ? " Saçlarımı çekiştirip bağırıyordum. Yaşlardan dolayı onu göremiyordum bile. Kollarımı tuttu. Derin nefesler alırken ona baktım.

"Değildi. Onlar gerçekti. Sen benim kardeşimsin. Seni kullanmadım. Mesleğim yalandı, hayatım yalandı ama sana olan sevgim gerçekti. Nilsu sen benim kardeşimsin. Ben böyle olsun istemedim." Göğsünden itip ondan uzaklaştım. Telefonum çalıyordu ama bakacak durumda değildim. Vücudum titriyordu , nefes alamıyordum. Dizlerimin üstüne düştüm. Göz yaşlarımı sildikçe yenisi ekleniyordu.

"Nilsu ? " Önümde diz çöküp yüzümü elleri arasına aldı. "Sana yemin ederim ki sana olan tavırlarım görev için değildi. Ben görevi sonradan öğrendim. Bunu yapmak zorundaydım." Mecburdu. Biliyorum ama onca yaşadığım şeyi kabullenemiyorum. Kalbim ağırıyor. Hastanede yattığım 1 ay gözlerimin önüne geliyordu. Abim diye haykırışlarım , her gün sakinleştirici ile uyutmaları. Kabuslar görmem...3 yıl boyunca berbat haldeydim.

"Ailen..." diye fısıldadım. Göz bebekleri titredi. Derin bir nefes aldı. "Yok...ben yetimhanede büyüdüm. Yalan söyledim çünkü görev için bazen gitmem gerekiyordu. Seninle tanışana kadar ailem yoktu. Sonra küçük bir kız bana aile oldu. " dedi yorgunca ama gülümsüyordu. Göz yaşlarım artmaya başlarken eliyle siliyordu.

"Gözlerimi hastanede açtığımda albay yanımdaydı. Kendimi ölü göstermem lazımdı. Hayır diyemezdim. Demezdim. Vatan için her şeyi yapardım. Kabul ettim ama aklım hep sendeydi. Tek düşündüğüm sendin. Yaram iyileşene kadar hastanede kaldım. Senin hakkında sürekli bilgi alıyordum..." Duraksadı. Gözlerimden düşen her yaşı eliyle siliyordu. "Ama göreve gittikten sonra senden artık bilgi alamadım. 3 yıl boyunca Hakkari'de görevdeydim. Kimseyle doğru dürüst iletişim kuramıyordum. Görevim bitince İstanbul'a döndüm. Döndüğüm gün mezarlığa gittim. İsmim yazılı mezara bakarken senin geldiğini gördüm. Maske takıp arkamı döndüm. Seninle o an karşılaşamazdım. "