អេនឌ្រេដ៍ឱបជង្គង់បែរខ្នងដាក់ព្រះអាទិត្យដែលកំពុងរះ បើបានជួបអេណាម្ដងទៀត គេនឹងមិនតោងទាមម្ដាយឱ្យម្ដាយមានសម្ពាធទៀតទេ...
ព្រឹកនេះហេស្វៀលមានចេតនាចុះមកញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកឱ្យបានមុនប្អូនៗដើម្បីមានពេលជជែកជាមួយលោកប្រធានាធិបតី។
"ស្ថានភាពរបស់គេមិនស្រួលនោះទេ"
"ពូដឹងហើយ" ម៉ៃតបបណ្ដើរអានសៀវភៅបណ្ដើរ។
"ខ្ញុំមិនយល់ទេ តើពូកំពុងតែគិតអ្វី?" ហេស្វៀលលើកទង់សហើយ។ គេធ្លាប់ស្មានចិត្តគ្រប់គ្នាបានយ៉ាងងាយ តែគេមើលស្មានមិនដឹងថាម៉ៃឌ្រេដ៍ចង់ធ្វើអ្វីឱ្យប្រាកដនោះទេ។ មួយជំហានៗរបស់ម៉ៃឌ្រេដ៍គ្មានដានជើងទុកជាតម្រុយទាល់តែសោះ។
"អាបងកណ្ដាល យប់មិញអូនយល់សប្ដិឃើញមេឃភ្លៀង"
សំឡេងរបស់កូនពៅកាត់បណ្ដាច់ចង្វាក់សន្ទនារបស់ហេស្វៀលទៅកាន់ម៉ៃឌ្រេដ៍។
"ហាស? ភ្លៀងមកពីណា? នេះជារដូវរងារ" ហេស្វីនបើកភ្នែកធំៗ។
"..." អេនឌ្រេដ៍ដើរពីក្រោយពួកគេទាំងមិននិយាយអ្វីសូម្បីមួយម៉ាត់។
"អូនមិនដឹងទេ សុខៗយល់សប្ដិឃើញមេឃភ្លៀង ហើយឃើញឡានបុកបន្តកន្ទុយគ្នា មិនតិចជាង១០គ្រឿងទេ"
"...\..." ពេលនេះសូម្បីតែម៉ៃឌ្រេដ៍និងហេស្វៀលក៏ឆ្ងល់ដែរ។ ហេស្វៀលតែងតែមើលឃើញអនាគតជាមុន តែលើកនេះដូចជាប្លែកណាស់ អ្វីដែលនាងសុបិនឃើញវាមិនសមាមាត្រនឹងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នសោះ។ ឬនោះគឺជាបាតុភូតកម្រ?
"អរុណសួស្ដី ពូម៉ៃ និង ស្វៀលស្វៀល"
"អរុណសួស្ដី ពូម៉ៃ និងអាបងធំ"
"..." អេនឌ្រេដ៍ស្ងៀមឈឹង គេទាញកៅអីអង្គុយញ៉ាំអាហារយ៉ាងស្ងៀម ស្ងៀមបែបនេះអស់មកច្រើនថ្ងៃហើយ នេះគឺជាថ្ងៃទី២១។
3:00 PM
"ហ៊ឹម? ភ្លៀងឬ?" លោកពូរត់តាក់ស៊ីម្នាក់រហ័សចុះពីឡានដើម្បីមើលឱ្យបានច្បាស់ថាមេឃពិតជាភ្លៀងមែន ឬនេះគឺជាព្រិល?
តក់! តក់!
មេឃពិតជាភ្លៀងមែន គឺភ្លៀងនៅកំឡុងរដូវរងារធ្លាក់ព្រិលគ្របដណ្ដប់ទីក្រុង។
YOU ARE READING
ការចងចាំស្នេហ៍ដ៏ឈឺចាប់
Romance"ម៉ៃ... ម៉ៃឌ្រេដ៍" អេណាសម្លឹងមើលមាឌធំក្រអាញឈរបែរខ្នង។ កែវភ្នែកនាងរលីងរលោងពេលនឹកឃើញដល់សកម្មភាពដែលគេធាក់នាងមួយទំហឹងនៅថ្ងៃនោះ តែនាងមិនចាំថាព្រោះហេតុអីនោះទេ។ ម៉ៃឌ្រេដ៍ឈរអានសៀវភៅបែរមុខទៅទូរសៀវភៅ ហាក់គ្មានប្រតិកម្មនឹងការដឹងខ្លួនរបស់នាងឡើយ។ "នាងចងចាំយើង?"...
