អេណាបានដើរតាមម៉ៃឌ្រេដ៍ត្រឡប់ទៅវិញកាត់បន្ទប់ជាច្រើនដោយមិនយកអាវរងារនោះមកតាមនោះទេ។ នាងពិតជាក្លាហានណាស់ដែលហ៊ានជំទាស់នឹងបញ្ជាររបស់គេ។
ទឹប!
ដៃរបស់នាងចាប់ផ្ដើមញ័រទទ្រើកពេលគេទុចដំណើរហើយបែរក្រោយមើលមកនាងយឺតៗ។
"ម៉េចមិនយកអាវរងារមក?"
"ហាច់ឈីស!!" អេណាមិនតបទេព្រោះរវល់តែកណ្ដាស់ឡើងចង់ដាច់ខ្យល់។
"..." គេមិនមានប្រតិកម្មគេរងចាំនាងតបសំណួរយ៉ាងត្រជាក់ល្ហឹម។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនចង់រំខានដល់លោកប្រធានាធិបតីនោះទេ" អេណាឱនមុខចុះទាំងភ័យបុកពោះស្ទើរលាស់ព្រលឹង។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យនាងកាន់តែគាំងដល់ថ្នាក់រកទំនុកមកនិយាយមិនចេញគឺគេចាប់ភ្ងើយចង្ការនាងឡើង ហើយឱនមកជិតសម្លឹងចំកែវភ្នែកយ៉ាងកាច។
"លោក... លោកប្រធានាធិបតី" នាងញ័រខ្លាំងណាស់ គេអាចមានអារម្មណ៍ដឹង។
"យើងចូលចិត្តពេលនាងហៅយ៉ាងថាលោកប្រធានាធិបតី ដឹងថាហេតុអីទេ?"
"..." អេណាគ្រវីក្បាលតិចៗ។
"កិត្តិនាមនេះវាបង្ហាញអំពីគម្លាតរវាងពួកយើង ហើយវាក៏បង្ហាញពីកិត្យានុភាពរបស់យើងដែរ នាងដឹងហើយមែនទេ? ថានាងគួរតែអ្វី? ហើយមិនគួរធ្វើអ្វី?"
"..." អេណាញ័រខ្លួនចំប្រក់ពេលស្ដាប់យល់ន័យគម្រាមយ៉ាងសាហាវរបស់គេ។ ទឹកភ្នែកនាងស្រក់តក់ៗ ទាំងដែលនាងព្យាយាមឃាត់កុំឱ្យវាស្រក់ចុះមក។
ម៉ៃឌ្រេដ៍ប្រាប់នាងដោយប្រយោលថានាងនិងគេមិនអាចទៅរួចនោះទេ ហើយគេមិនចូលចិត្តនឹងការដែលនាងចាប់ផ្ដើមចេះប្រឆាំងតវ៉ានឹងគេឡើយ។ របស់ខ្លះ ទោះជាគេយកទៅវិញ គេយកទៅដុតចោល ឬបោះចោលក្នុងធុងសម្រាមក៏នាងត្រូវតែធ្វើតាមតួនាទីយករបស់នោះទៅឱ្យគេ។
គ្មានសិទ្ធិប្រកែក...
អេណាឱនគំនាបម៉ៃឌ្រេដ៍បន្តិច ទើបបកក្រោយទៅយកអាវរងារនោះមកវិញ។ ម៉ៃឌ្រេដ៍ឈរស្ងៀមមើលនាងហុចអាវរងារនោះទៅឱ្យគេ។
"ព្រឹកមិញនាងឃើញ?" គេសួរចំៗដោយមិនពង្វាងច្រើន ខណៈដែលនៅមិនទាន់រាទទួលអាវរងារពីអេណានៅឡើយទេ។
YOU ARE READING
ការចងចាំស្នេហ៍ដ៏ឈឺចាប់
Romance"ម៉ៃ... ម៉ៃឌ្រេដ៍" អេណាសម្លឹងមើលមាឌធំក្រអាញឈរបែរខ្នង។ កែវភ្នែកនាងរលីងរលោងពេលនឹកឃើញដល់សកម្មភាពដែលគេធាក់នាងមួយទំហឹងនៅថ្ងៃនោះ តែនាងមិនចាំថាព្រោះហេតុអីនោះទេ។ ម៉ៃឌ្រេដ៍ឈរអានសៀវភៅបែរមុខទៅទូរសៀវភៅ ហាក់គ្មានប្រតិកម្មនឹងការដឹងខ្លួនរបស់នាងឡើយ។ "នាងចងចាំយើង?"...
