kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 3

Milo ontvouwde zich uit de auto. Hij had aangeboden te rijden naar de Ikea met zijn eigen auto terwijl Matthyas en Raoul met de bus zouden komen. Ze hadden bij nader inzien toch aardig wat nodig.

Koen en Rob hadden ze naar de bouwmarkt gestuurd om spullen te halen voor het opknappen van het tuinhuisje. Die was namelijk toe aan een grondige beurt. Zij zouden het schuurmachine halen en de bijts, maar Mat was bang dat ze sowieso met de verkeerde spullen terug zouden komen. Daarom had hij al een bestelling bij de bouwmarkt geplaatst die de heren alleen maar op moesten halen. Mochten ze dan nog andere dingen erbij halen, was dat minder dramatisch omdat ze wel met de juiste spullen konden beginnen in ieder geval.

Mat en Roel waren de oudste en hadden Milo onder hun hoede genomen. Raoul was met enige regelmaat bij Milo thuis geweest om Milo, samen met zijn ouders, ervan te overtuigen dat hij echt mee moest verhuizen naar Rhoon voor het bedrijf. Milo wilde wel, maar hij vond het toch ook heel gek om alles ineens achter te moeten laten.

"Autoritje overleefd meneer?" Lachend pakte Matthyas zijn pet van de achterbank, die gisteren was beland in de wagen van Milo, en gaf hem een kleine knuffel. Aan alles voelden beide jongens dat Milo gespannen was voor dit hele avontuur.

"Uhm ja dat wel," glimlachte Milo, "alleen het ritje door de Ikea is nu niet echt iets waar ik enorm naar uitkijk als ik eerlijk ben. Wat een vreselijke pleurist winkel is dat dan."

"Jij wilde zelf mee," reageerde Raoul meteen, "je had jezelf ook kunnen vermaken in de Ikea met Koen en Robbie."

"Dat is waar," zuchtte Milo. "Maar laten we dit snel achter de rug krijgen. Wat hebben we precies nodig?"

"Nou, de lijst is niet zo heel lang," zei Matthyas, terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalde. "Een nieuwe bank, een bijpassende stoel, wat keukenspullen, en bureau spullen voor de opnamekamers. Oh, en een paar planken voor jouw kamer."

"Oké, laten we dan maar gaan," zei Milo terwijl hij de winkel betrad.

Binnen enkele minuten werden ze ondergedompeld in de doolhof van showrooms en voorbeelden van perfect ingerichte kamers. Matthyas leidde de weg, met zijn lijst in de hand, terwijl Raoul en Milo zich probeerden te oriënteren in de enorme winkel.

Hun eerste stop was de bankafdeling. Ze bekeken verschillende modellen, proefzaten op diverse banken en discussieerden over kleuren en materialen. Milo was vooral geïnteresseerd in comfort, terwijl Matthyas en Raoul ook letten op functionaliteit en stijl. Uiteindelijk kozen ze een comfortabele hoekbank in een neutrale grijstint die perfect in de woonkamer zou passen.

"Nu nog een bijpassende stoel," zei Matthyas, terwijl hij rondkeek. Ze vonden een stoel in dezelfde stof en kleur als de bank, met een hoge rugleuning en zachte kussens. "Dit gaat mooi staan," zei Raoul tevreden.

Daarna gingen ze naar de keukenafdeling, waar ze pannen, messen en andere keukenbenodigdheden uitzochten. Milo begon zich iets meer op zijn gemak te voelen toen hij besefte hoe praktisch en nuttig deze spullen zouden zijn. Ze kozen een set van kwalitatief goede pannen, een messenset, snijplanken, en wat kleinere keukenhulpmiddelen zoals een dunschiller en een rasp.

Bij de kantoorafdeling gingen ze op zoek naar bureau spullen voor de opnamekamers. Ze hadden stevige bureaus nodig, comfortabele stoelen en een aantal opbergoplossingen voor apparatuur en documenten. Na wat wikken en wegen kozen ze voor verstelbare bureaus en ergonomische bureaustoelen. Ook namen ze enkele opbergkasten en ladesystemen mee die makkelijk te monteren waren en veel ruimte boden.

"Het valt eigenlijk best mee," zei Milo terwijl ze naar de kassa liepen. "Ik dacht dat het veel erger zou zijn."

"Zie je wel," lachte Raoul. "Het is gewoon een kwestie van doorzetten. Nu nog de planken voor jouw kamer."

Ze vonden een aantal mooie houten planken die zowel stevig als stijlvol waren. Milo koos er drie uit die perfect zouden passen bij zijn nieuwe kamer.

Nadat ze alles hadden uitgezocht en afgerekend, was het tijd voor het laatste deel van hun Ikea-ervaring: het restaurant.

"Oké jongens, tijd voor de beroemde Zweedse balletjes," zei Matthyas terwijl hij een dienblad pakte. "We hebben het wel verdiend."

Milo glimlachte en voelde een gevoel van voldoening terwijl hij in de rij stond voor het eten. Het was een lange dag geweest, maar ze hadden veel gedaan en hij voelde zich steeds meer op zijn gemak met zijn nieuwe leven in Rhoon. Terwijl ze aan hun tafeltje gingen zitten en genoten van hun maaltijd, besefte Milo dat dit avontuur misschien wel beter zou kunnen worden dan hij had verwacht.

Tijdens het eten bleef Milo echter onrustig. Hij probeerde het gesprek gaande te houden over de plannen voor de inrichting, maar er hing iets zwaars in zijn gedachten. Na een paar pogingen tot luchtige praat, zuchtte hij diep en keek zowel Raoul als Matthyas serieus aan.

"Jongens, ik moet jullie iets vertellen," begon hij, terwijl hij nerveus aan zijn vork friemelde. "Het gaat over wat ik gisteravond zag in het huis naast ons."

Matthyas en Raoul stopten met eten en keken hem aandachtig aan. "Wat bedoel je?" vroeg Raoul, zijn stem laag en bezorgd.

Milo nam een diepe ademhaling. "Gisteravond, toen ik mijn veters aan het strikken was nadat Koen, Rob en ik dat rondje hadden gelopen, keek ik per ongeluk naar binnen bij de buren. In het huis naast ons zag ik de buurman... hij was iets of iemand aan het slaan. Het zag er echt gewelddadig uit. Ik kon het niet goed zien door de gordijnen, maar ik ben zeker dat het niet goed was."

De gezichten van Raoul en Matthyas verbleekten. Matthyas zette zijn vork neer en leunde naar voren. "Miel toch. Je had gewoon naar ons toe kunnen komen jongen!."

"Ik wist niet wat ik moest doen," antwoordde Milo, zijn stem trillend. "Het voelde gewoon heel raar en beangstigend. En... het vreemde gevoel waarom we zo snel in dat huis konden trekken, wordt hierdoor versterkt. Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar het voelt niet goed."

Raoul keek naar Matthyas en knikte langzaam. "We moeten hier iets mee doen. Dit kunnen we niet negeren."

"Ik denk dat we de politie moeten bellen," zei Matthyas vastberaden. "Dat is misschien wel wat overhaastig Mat," zucht Raoul, "maar laten we eerst proberen wat meer informatie te verzamelen zonder onszelf in gevaar te brengen. We moeten zeker weten wat we hebben gezien voordat we stappen ondernemen."

Milo voelde een opluchting nu hij zijn verhaal had gedeeld, maar er hing nog steeds een dreigende wolk over hen. Terwijl ze hun maaltijd afmaakten, wisten ze dat hun avontuur in Rhoon net een onverwachte en angstaanjagende wending had genomen.

Wanneer ze alles afrekenen en in hun auto leggen, stappen de heren weer in hun auto's waarmee ze ook mee waren gekomen op de heenweg. 

Raoul maakt zichzelf vast en ook Mat komt de bus ingestapt. Zuchtend gooit hij zijn hoofd tegen de stoel aan terwijl de woorden van Milo nog altijd door zijn hoofd spoken. "Het zit je dwars he maatje?" 

Mat knikt zacht als hij met de touwtjes van zijn trui speelt. Een gewoonte die hij heeft gekweekt vanuit zijn jeugd. Toen een van zijn beste vrienden plots verdween. Die uit huis was gezet door jeugdzorg op verdenking van huiselijk geweld. Mat was er jaren over de vloer gekomen en had nooit wat gemerkt. Nog altijd neemt hij het zichzelf kwalijk. 

"Roel we moeten echt iets doen," zucht de jongen, "ik kan niet leven met de gedachten dat er iets speelt in dat huis en ik weer mijn hoofd de andere kant op draai. Er wonen daar jonge kinderen Roel. Jonge kinderen verdomme!"

Snikkend laat hij zich in de stoel vallen terwijl Raoul over Matthyas zijn arm wrijft. "We gaan het fixen Mat," zucht hij zacht, "het komt goed maatje! Het komt echt goed. En Miel heeft net ook gezegd dat hij niet zeker weet wat hij heeft gezien dus laten we onszelf daar nog enigszins aan vastklampen.