kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 5

"Zal ik haar helpen of wil je het zelf doen?" 

Raoul kijkt naar het oudste meisje die nog altijd onwennig tegen de deurleuning staat. Raoul voelt de pijn in de stem van het meisje wanneer ze verteld dat zij haar zusje wilde helpen. Ze kende de man niet en herinnert zich haar eigen pijn daar beneden.

God wat was het meisje al verpest. Had een angst voor mannen en zou nog voor een grotere verassing staan wanneer ze erachter zou komen dat ze nog niet alle mannen van het hele huis had ontmoet. 

De man overhandigt Lot het broekje van Robbie, die ondertussen Puck zo ver had gekregen om wat drinken te halen met het meisje. "Moet ik even gaan meid? Ik wil dat je jezelf op je gemak voelt. We willen jullie drie alleen maar helpen lieverd." 

Raoul kijkt naar de mimiek van het meisje, van wie hij verwacht dat ze Lot heette, maar nog altijd had de oudste zich niet voorgesteld. "Nee dankjewel Raoul," zucht het meisje zacht, "Cato kan zichzelf omkleden. Waar is Puck?"

Lot was zo gefocust op Cato dat ze haar jongere zusje uit het oog was verloren en die ook niet meer op de heup van de man voor haar zat. In paniek wil ze richting de hal rennen, als Raoul haar met zijn stem tegenhoudt. Hij wilde haar niet aanraken, hij wist niet wat voor trauma hij daarmee zou oproepen bij het kind. 

"Doe maar rustig lieverd. Puck is met Robbie drinken halen voor jullie. Ze is in de keuken, er kan haar niks gebeuren." 

"Ik moet bij haar zijn," snikt het meisje luid, "ik moet weten of ze oké is!" Lot was elk doemscenario in haar hoofd aan het afspelen. Puck was een flapuit en als ze ook maar iemand vertelde over de situatie thuis, dan werden ze alle drie uit elkaar gehaald. Papa had ze er zo onwijs vaak voor gewaarschuwd. 

"Lot was het toch?" Raoul kruipt wat dichter naar de oudste voor zijn neus, die zowat hyperventileert. Raoul wist niet dat het mogelijk was dat een zevenjarige een paniekaanval kon krijgen. "Lot ik wil dat je heel eventjes luistert naar mij meid."

Hij pakt voorzichtig haar handen vast en kijkt recht in de ogen van het meisje. Ze wil ze terugtrekken, Raoul voelt het aan zijn handen. "Lot ik beloof je dat ik niks doe wat je niet wil, maar je moet echt rustiger worden." 

Lot laat zichzelf tegen de muur aanzakken en Raoul begeleid haar hand richting zijn eigen hart. "Voel je mijn hartslag?" Nog altijd kijkt hij het meisje aan die snikkend en bevend tegen de muur aan zit. Er komt geen reactie uit het meisje en Raoul maakt zich onwijs veel zorgen. Of hij op het punt stond om een van de jongens te bellen? Ja. Heeft hij de jongens gebeld? Nee. 

Raoul wilde het meisje niet nog verder overstuur maken en hoort de tussendeur richting de hal een beetje opengaan. Rob kijkt met grote ogen naar de man die tegen de muur zit en tegen diezelfde muur leunt met 1 arm. Het meisje naast hem zet meteen haar glas op de grond en rent richting de jongen die alles probeerde af te schermen. 

Puck wist niet wat er aan de hand was. Ze had haar zus nog nooit zo gezien, maar wilde haar meteen troosten. De zus die nooit brak, was plots ineens gebroken door de hoeveelheid liefde die ze voelde in het huis, maar god wat was ze bang. Bang dat zij of haar zusjes, zich te comfortabel zou voelen bij de jongens thuis en dat hun geheim op straat zou liggen. 

Raoul voelt iets onder zijn arm doorschieten en meteen trekt hij zijn hand terug zodat het kleinere meisje er bij kan. Ze gooit zich meteen naar Lot en knuffelt haar stevig, maar ook dit lijkt het oudere meisje niet op te pakken. Ze staart zielloos voor zich uit en heeft lege vage snikken. 

"Is oké Lot," snikt Puck zacht, "Robbie is ook heel lief. Deed niks."

Raoul kijkt richting Rob die ook onwetend in de hal staat. Hij heeft geen idee wat er allemaal is gebeurd maar er moest gehandeld worden voor de meiden van de buren voordat het te laat zou zijn. "Roel? Wat is er gebeurd?" Rob fluistert het terwijl beide het tafereel aanschouwen.