kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 15

Raoul leidt Frank naar hun werkkamer. Ze hadden er eentje, die om gebouwd zou worden voor Lot. Het meisje hechtte zich erg aan Matthyas en hij was de enige die op de benedenverdieping sliep. De kamer die vrij zou komen was dan ook een kamer op de benedenverdieping. 

"We zijn een beetje aan het verbouwen," verontschuldigt de man zich, "maar dit wordt Lot haar kamer dus het is nog een rotzooi, maar als ze uit het ziekenhuis mag, is de kamer klaar. We wilde vandaag gaan behangen. Ze was gisteren niet in staat om te kiezen, maar vanochtend was ze goed aanspreekbaar dus toen hebben we meteen besloten om te behangen."

Frank kijkt rond. Hij vond het alles behalve een rommel. Jeppe, zijn zoontje van vier, maakte een grote rommel dan wat er momenteel in de kamer te vinden was. "Geloof mij Raoul," lacht Frank zacht, "jullie zijn echt helemaal klaar voor de meiden, ookal voelt het nu niet zo." 

Raoul lacht zacht en neemt plaats achter het oude bureau die op het punt stond om eruit gegooid te worden. "Neem plaats," lacht de man, "wil je nog een bakje koffie?" 

Frank knikt zacht als hij zijn laptop uit zijn rugzak pakt. "Heel graag. Als het niet te veel moeite is tenminste." Raoul schudt zijn hoofd als hij het koffieautomaat aanzet in het kantoortje. "We krijgen drie meiden," lacht de man, "dan is koffie zetten wel de minste moeite."

Frank knikt zijn hoofd terwijl hij inlogt op zijn werklaptop. Het zat hem niet lekker. Hij kende de meisjes ergens van maar de man had werkelijk waar geen idee waar hij de meiden van zou moeten kennen. Een oude casus? Kende hij de meiden vanuit Jeppe, die zijn jeugd ook door heet gebracht in Rhoon? Het blijft aan hem knagen en besluit daarom toch zijn oude casussen te openen. 

"Raoul? Heb jij toevallig de volledige naam van een van de meiden of desnoods van de buurman? Ik moet even snel wat zoeken." Raoul komt terug met de koffie en overhandigt Frank de drie paspoorten van de meiden, die de politie in beslag had genomen uit angst voor ontvoering naar het buitenland. 

"De politie heeft ze gisteren gebracht, na het voorval in ieder geval." Frank knikt en pakt die van Cato erbij. Cato Julie Emma Liefens. De naam Julie Liefens doet ook een bel rinkelen bij Frank en juist om die reden tikt hij niet alleen de naam van Cato in zijn dossiers, maar ook die van Julie. 

"Ik ga even iets opzoeken," verontschuldigd de man zich, "er klopt namelijk iets niet." Raoul zijn wenkbrauwen fronsen samen en kijkt de man achterdochtig aan. Waren de meiden dan toch niet van hen? Moesten ze toch terug? 

Frank ziet de verschikking op Raoul zijn gezicht terwijl hij snel zijn hoofd schudt. "Nee niet op die manier," zucht de man als er inderdaad een lijst opspringt, "maar de meiden doen we aan een casus denken die ik niet af heb kunnen handelen."

Raoul lijkt er nog altijd niet gerust op, maar laat Frank zijn gang gaan. De man zat langer in het vak en wist vast wat hij aan het doen was. 

Frank klikt zuchtend een dossier open en laat eerst zijn ogen vallen op de datum en het huisnummer. 13-08-2022, Bakkersdijk 32 te Rhoon. Een dossier van een half jaar geleden waar de man aan was begonnen maar door de komst van Jeppe niet meer af heeft kunnen werken. 

"Verdomme," vloekt de man als hij zijn ogen over het dossier laat vallen. Ze hadden in moeten grijpen. Veel en veel eerder in moeten grijpen, om de meiden te beschermen. Jeugdzorg wist van de problemen, evenals de politie. Waarom heeft iedereen hen de rug toe gekeerd toen de jongens hulp inschakelde?

"Frank? Wat is er?" 

Frank klikt nog een ander document open. Het autopsie rapport dat hij aan had gevraagd van de moeder van de meisjes. Julie Liefens. 

"Uhm weet jij hoe hun moeder is overleden?" Raoul knikt, want hij had het inderdaad vernomen van zowel Lot als van hun buurman. "Complicaties bij de geboorte van Cato. Dat is in ieder geval wat de meiden vertellen en hun vader ook."