kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 17

Hij laat de hendel los en kijkt naar het meisje met een glimlach rond haar mond. Haar zusje was vandaag jarig en ze was zo opgeknapt dat ze het voor elkaar had gekregen om vandaag mee naar huis te mogen. Ze mocht vandaag echt mee naar haar nieuwe thuis. Naar het nieuwe, onbeslapen bed. 

Ze had er zin in, zo onwijs veel zin. Er zou een nieuwe tijd aanbreken voor het meisje en ze wilde maar al te graag onderdeel uitmaken van. "Klaar voor om naar huis te gaan Lotje?" 

Ze kijkt de man aan en knikt zacht. Ze was meer dan klaar om naar huis te gaan met de jongen voor haar neus. Koen kwam haar vandaag ophalen, Matthyas moest namelijk de taart ophalen met Cato. Hij had het Cato al beloofd, voordat ze wisten dat Lot naar huis mocht. Omdat ze het vertrouwen van de meiden nog niet wilde beschadigen, hield de man zich aan de belofte en mocht Koen het meisje ophalen.

"Ja! Hebben we cadeautje voor Puck?" Koen moet lachen en knikt. "Die hadden we toch al uitgekozen? Weet je nog dat je dat setje playmobil had gekozen?"

Lot haar mond valt open. "Hebben jullie die echt gekocht? Echt waar?!" De man knikt en zet de tas van het meisje op haar schoot. "Jep," lacht hij zacht, "en we hebben ook taart voor je zusje en de jongens hebben het huis versierd."

Lotje's ogen worden groot van opwinding terwijl ze naar Koen kijkt. "Hebben jullie het echt versierd? Met ballonnen en slingers?" Haar stem is vol verbazing en verwachting, alsof ze nauwelijks kan geloven dat dit allemaal voor haar en Puck is.

Koen knikt glimlachend. "Ja, en Raoul heeft zelfs je lievelingskleur ballonnen uitgekozen. Milo en Robbie hebben een hele grote kaart voor Puck gemaakt, en Matthyas heeft beloofd dat hij je favoriete liedje gaat zingen zodra we thuis zijn." Hij lacht terwijl hij haar in de rolstoel naar de lift duwt. "Het wordt een feest, Lotje, en jij bent de eregast."

Puck wordt wakker door het zachte gefluister van de ochtend. Ze wrijft slaperig in haar ogen en trekt de warme dekens nog wat dichter om zich heen. Het huis is stil, maar er hangt iets in de lucht, een gevoel dat ze niet helemaal begrijpt. Ze kijkt naar haar vertrouwde knuffelbeer die naast haar ligt en knuffelt hem stevig, alsof hij haar kan helpen om te ontdekken wat er aan de hand is.

Langzaam begint ze zich te herinneren wat de jongens de afgelopen dagen hebben gezegd. Iets over een feest, cadeautjes... Haar kleine wenkbrauwen fronsen terwijl ze nadenkt. En dan, ineens, weet ze het weer: ze is vandaag vijf jaar geworden. Het is haar verjaardag.

Ze blijft even stil liggen, overweldigd door het besef. Een verjaardag, haar verjaardag. Ze heeft het woord wel vaker gehoord, maar het heeft nooit echt iets voor haar betekend. Maar nu, nu voelt het anders. Iets groots en belangrijks, maar ook een beetje beangstigend.

Met een mengeling van opwinding en zenuwen schuift ze de dekens van zich af en glijdt voorzichtig uit bed. Haar kleine voetjes raken de koude vloer, en ze kijkt om zich heen in haar kamertje. Alles lijkt hetzelfde, maar er is iets... anders. Ze opent de deur van haar kamer en sluipt naar de gang. 

Haar ogen worden groot en haar adem stokt even. Dit is allemaal voor haar, maar ze weet niet hoe ze zich moet voelen of gedragen. Ze heeft nog nooit een verjaardag gevierd, en nu is het plotseling haar beurt. Ze blijft een beetje onwennig staan, niet wetend wat ze moet doen.

De jongens merken haar op en beginnen te zingen, terwijl ze stralend naar haar kijken. Puck kijkt naar hen, haar kleine handen verlegen achter haar rug gevouwen. De kleuren, de liedjes, het enthousiasme van iedereen om haar heen—het voelt zo nieuw en zo groot. Haar hart klopt sneller, en ze wil wel lachen, maar er is ook een knoop in haar buik die ze niet begrijpt.

"Hey? Ben je al wakker meisje?" Puck kijkt om en ziet Raoul in de deuropening staan. Het meisje wrijft wat onwennig met haar been over haar eigen hak heen. "Kom hier kleintje," lacht de man als het meisje in zijn armen vliegt, "vind je het eng?"

Puck knikt, tranen prikken in haar ogen, maar deze keer zijn het geen verdrietige tranen. Ze is blij, maar ook een beetje overweldigd. Ze heeft nog nooit zoiets gevoeld, zoveel liefde en vreugde in één keer. Met Lotje naast haar voelt het ietsje minder eng, en langzaam verschijnt er een klein glimlachje op haar gezicht.

"Ik ben vijf," fluistert ze, bijna alsof ze het zelf moet geloven.

Raoul knikt en pakt haar hand. "Ja, en vandaag vieren we dat."

De man loopt met het meisje op zijn heup naar de keuken waar hij pannenkoeken aan het bakken was voor zijn jarige job. Puck kijkt in de pan en krijgt een klein glimlachje. "Wil je een pannenkoek? Ga maar aan tafel zitten."

Puck kijkt naar de tafel en dan terug naar Raoul. "Uhm waar? Staan veel cadeau." De man kijkt ook naar de tafel die inderdaad bezaaid lag met spullen. 

"Goeie mevrouwtje," lacht de man, "kom maar aan het eiland zitten, maar echt alleen op je billen want ik wil niet dat je valt."

Puck zit stil aan het keukeneiland, haar kleine handjes gevouwen in haar schoot. Voor haar ligt een pannenkoek, maar ze weet niet zeker of ze wel een hap kan nemen. Op de eettafel naast haar zijn overal cadeautjes uitgestald, elk ingepakt in kleurrijk papier met strikken en linten. Het is alsof er een regenboog aan mogelijkheden voor haar ligt, maar ze voelt zich tegelijkertijd overweldigd door de hoeveelheid en de aandacht.

Matthyas is de taart aan het ophalen, dat heeft ze gehoord, en ze weet dat iedereen wacht op het moment dat ze de cadeautjes mag uitpakken. Maar terwijl ze daar zo zit, voelt ze haar hart sneller kloppen. Ze heeft nog nooit zoveel cadeautjes voor zichzelf gezien, en ze weet niet goed wat ze moet doen. De jongens praten zachtjes met elkaar, lachend en vrolijk, maar Puck kan zich niet losmaken van het gevoel dat dit allemaal een droom is.

Raoul merkt dat ze wat stil is en gaat naast haar zitten. "Ga je die nog opeten voordat Miel hem heeft gesnaaid?" vraagt hij zacht, terwijl hij een hand op haar schouder legt. Puck kijkt op naar hem, haar ogen groot en een beetje angstig.

"Het is zoveel," fluistert ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. 

Raoul glimlacht begripvol en knielt naast haar neer, zodat hij haar recht in de ogen kan kijken. "Je hoeft helemaal niets te doen wat je niet wilt, Puckje. We zijn hier allemaal voor jou, en we willen gewoon dat je een fijne dag hebt. Je hoeft je niet te haasten. Weet je wat? Waarom begin je niet met een klein hapje van je pannenkoek? Dan nemen we alles stap voor stap."

Puck knikt langzaam, haar ogen nog steeds groot van verwondering. Ze pakt het pannenkoek op en neemt een klein hapje. De smaak is nieuw, en het helpt haar een beetje te ontspannen. Terwijl ze kauwt, kijkt ze weer naar de cadeautjes, haar gedachten nog steeds een beetje chaotisch.

Ze wordt uit haar gedachten gehaald als er een auto de oprit oprijdt. Het kon de auto van Matthyas zijn maar als ze het meisje uit ziet stappen, weet ze dat ze compleet is en dat haar verjaardag kan beginnen. 

"Roel! Kijk! Lot is er."

Het meisje steekt meteen haar armen uit en ze valt in de brede armen van Raoul als ze van de hoge barkruk wordt getild. Meteen sprint ze richting de voordeur, die Koen net van het slot haalt. 

Wanneer de deur eindelijk wordt geopend, gooit ze zichzelf richting Lot en Koen. "Lot! Je bent thuis!" 

Lot knikt en wrijft over Puck haar rug. "Het is voorbij kleintje," zucht de zevenjarige, "we zijn veilig." 

"En ik ben vijf," fluistert het meisje zacht, "ik ben nu echt vijf!"