kleine tornado - bankzitters

hoofdstuk 7

Mat kijkt uit het raam van zijn slaapkamer. Alleen hij had zicht op de buren en de dingen die er gaande waren. 

De meisjes komen vaak langs en ze eten met enige regelmaat mee. Cato en Puck voelen zich enorm op hun gemak terwijl Lot nog altijd vol spanning bij de jongens binnen stapt. 

Ze halen de meiden soms op, als ze de auto van hun vader niet zien staan, en ze brengen de meiden soms weg als ze die avond bij de jongens hadden geslapen. Het was meer een zekerheid geworden dan een uitzondering.

"Mat? Waar ben je naar aan het kijken?" De jongen draait zich om en staat oog in oog met Koen die zijn kamer binnen was gekomen. Hij was vooral benieuwd waar de jongen al enige tijd naar aan het staren was. 

Mat wijst met zijn vinger naar de buren als Koen de vinger volgt met zijn blik. Ook hij ziet ze staan. De twee mensen in uniform.

Een maand geleden is Raoul naar de politie gestapt. De dag nadat de kinderen terug naar de buurman ging. De politie nam ze niet al te serieus wat er toe heeft geleid dat ze nu, pas een maand na dato, aanbellen bij de buurman. 

"Zijn ze er al lang Mat?" De jongen schudt zijn hoofd en geeft aan dat ze er pas 10 minuten waren. "Maar hij gaat toch nooit open doen," zucht de jongen, "ik denk dat ze überhaupt blij mogen zijn als hij thuis is."

Koen knikt en legt een hand op de schouder van Matthyas. Die jongen vond de hele situatie het zwaarst. Vooral omdat hij zijn beste vriend kwijt is geraakt in het spinnenweb wat jeugdzorg heet. 

"Hij gaat er nu echt voor," zucht de blonde jongen, "hij weet dat hij nu onder de loep ligt dus hij gaat er nu alles aan doen om de kinderen bij hem te houden maar zal daarom juist fouten gaan maken." 

De auto staat nog op de oprit en wonderbaarlijk wordt de deur geopend. Mat houdt zijn adem in als hij de agenten het huis zien betreden. "Nu gaat het los."

Koen knikt en geeft nog een bemoedigend kneepje in zijn schouder. "We gaan het fixen Mat. Ik ga de rest inlichten. Hou jij het daar in de gaten?"

Koen vertrekt naar de woonkamer en laat een gestreste Matthyas achter. Hij speel met een loszittend draadje van zijn shirtje en kijkt vol ongeloof richting het huis van de buurman.

Hoe lang zouden ze binnen zijn geweest? Mat weet het niet, maar langer dan vijf minuten zal het niet zijn geweest. Diep van binnen voelt de jongen dat het mis zal gaan, maar wanneer was de grote vraag. 

*

Rob staat met zijn handen in zijn zakken en kijkt naar de deur die dadelijk wordt geopend. De bel was al gegaan, dus ze zouden elk moment uit de klaslokalen komen. 

Ze stonden er weer. Weer gingen ze de meiden ophalen van school. Toen Lot toe had gegeven dat ze zelf altijd naar huis moesten lopen, wilde de jongens van niks weten en stonden ze erop om de meiden op te halen en ook eventueel weg te brengen. 

Als de klasdeur wordt geopend ziet hij hoe Puck met een brede glimlach richting de uitgang rent. Haar brilletje danst op haar neusbrug en ze gooit zichzelf richting Robbie. "Jij komt halen!" 

De man knikt en zet het meisje even op zijn heup om haar een knuffel te geven. "Dag kleintje," lacht de man, "leuke dag gehad?"

Ondertussen komt ook Lot uit de deur, maar wordt zij gevolgd door haar juf. Vervreemd kijkt Rob op als hij het meisje vermoeid richting hem ziet lopen. De meiden hadden deze week vooral thuis geslapen en waren maar sporadisch bij de jongens, dus Rob had geen idee wat er allemaal in Lot haar kopje omging. 

"Juf wil met je praten," zucht Lot zacht als ze omkijkt naar haar juf. Rob knikt zacht en loopt richting de oudere vrouw die met een medelevende glimlach naar het meisje kijkt.